klikerdeklik

Vanaf nu kan u mij hier terugvinden. Ander adres, zelfde zever.

Klikkerdeklikklikklik

de verloren zoon komt terug

't lijkt wel een flauw afkooksel uit "Van vlees en bloed", maar de verloren zoon komt terug. Niet dat ik in de transportsector heb gezeten of dat ik nu in een slagerij werk.

Maar er gaat weer geblogt worden. Niet dat hier nog veel volk is waarschijnlijk. Ik zal mezelf waarschijnlijk genoodzaakt zien om overal slijmerige reacties op iedereens posts na te laten in de hoop dat er weer wat volk terugkomt kijken. Maar ja, a man gotta do what a man gotta do.

Ik ben niet zo voor een doorstart van dingen. Het zijn helemaal geen garanties voor een blog tot pakweg 2013. Dus er zal worden gestart vanop een volledig nieuwe locatie.

Streefdatum is donderdag 5 februari. Mijn verjaardag. Kan u mij meteen feliciteren in de comments.

ombama wil BHV onverwijld splitsen

Obama is president. Gelukkig zou ik zo zeggen. Maar het is ook maar een mens. Ik hoop dat bij veel mensen de hoop niet te hoog ligt, want de uitdagingen waar hij voor staat zijn inmens.

Ik sta er versteld van hoe populair Obama hier wel niet is. Alle politieke partijen zouden hem zonder veel gewetensbezwaren als lijsttrekker willen uitspelen. Maar ook bij de rest van de bevolking is de eerste zwarte presidentskanidataat immens populair.

Benieuwd of de Vlaming ook zo tolerant zal zijn mocht Elio Di Rupo of Louis Michel de volgende premier van België worden...

(s)limmerick

Dat Paul D'Hoore een slimmerik was, wist u ongetwijfeld wel. Maar dat hij ook een limmerick is, zal menig lezer doen fronsen en een ongetwijfeld ook effect hebben op de Bel-20 morgenvroeg.

Paul D’hoore is bijna iedere avond op de buis,

maar toch is er iets niet pluis.

Hij pleit voor een rustige tactiek

en wil u behoeden voor paniek

maar heeft toch zelf schrik van een muis…


Het bewijs voltrekt zich op seconde 37.



OK peoples,
5 regels, rijmschema aabba. Doe uw dink. Limmericks over Paul D'Hoore krijgen bonuspunten en een schoendoos fortis-aandelen.

Pierre-tournez-autour-du-doigt-du-coin.

Zondagmorgen samen met Hasse naar de bakker. Zij op haar fiets. Ik ernaast stappend en af en toe een duwtje gevend bij een licht glooiende passage van het voetpad. Onderweg wees ze de mooie herfstbladeren aan die ik gedwee opraapte om zo een mooi boeketje te hebben voor Griet.

Eénmaal binnen in de bakkerij ontplooide mevrouw haar charmeoffensief. Tegen de mevrouw die achter ons stond te wachten zei ze met een glimlach “ik heb een mooi brochetje bladeren voor mijn mama” *smile*. De hele winkel gecharmeerd en de papa nog het meest van al. Toen het aan ons was vroeg ze zelf “zes croissants, alstublieft” *smile*. Aan de kassa ging ze op haar tenen staan om toch zeker zelf te kunnen betalen.

Toen we buiten stonden zei ze heel beteuterd “ik heb geen snoep gekregen….”
Uitgekookt, u heeft er geen gedacht van.
Pierre-tournez-autour-du-doigt-du-coin, ’t kon een adelijke titel zijn, maar het is er geen vrees ik.

Internationale dochter

Ik denk dat ons Minne socialist gaat worden. Of boos. Of een boze socialist?

de speelgoedboekskes

Een speelgoedwinkel zonder kinderen. Klinkt zoals een café zonder bier. Het blijft een raar zicht. Maar de paar weekends per jaar die Sinte-Maarten of Sinterklaas voorafgaan,zie je ouders met brieven waarop hun kaddees dan het speelgoed hebben uitgeknipt uit de speelgoedboekskes dat zou graag zouden krijgen.

Wij gaan komende dagen ook eens zonder Hasse naar de speelgoedwinkel. Dan maar hopen dat wat we gekocht hebben ook op haar brief zal staan. Al kan bij het gezamenlijk doorbladeren van de speelgoedboekjes hier licht bijgestuurd worden…

Maar zou ik haar enthousiast kunnen krijgen voor die autoracebaan die ik als kind nooit had?

Amy is een lekkere hamburger

Amy McDonald is zoals een cheeseburger eten in haar familienaam. Als je het consumeren beperkt tot een paar keer per jaar, is het best wel lekker. Alleen krijg je meteen na afloop een kleffe smaak in je mond. Zelfs die overdosis suiker in de bijhorende cola kan dit niet maskeren.

Maar nu ik La McDonalds live bezig hoorde moet ik mijn mening herzien. Amy is meer een lekkere hamburger van bij de hormonenvrije slager. Live zingt ze een octaaf lager en met een sappig Schots accent. I'm loving it!

wijs zo'n zak ijs

Wat een routinebezoek bij de tandarts moest worden draaide wel even anders uit…
Nu ja, routinebezoek is eigenlijk het woord niet als je een jaar of vier niet bij de tandarts bent geweest. Maar een zeurende tandpijn besliste er anders over. Vorige week was ik al langsgeweest om foto's te nemen. Ik vond het al verdacht vriendelijk van hem toen hij zei “we zullen elkaar wel meer zien de komende weken mijn beste Pierre”.

Gisterenmorgen lag ik dus half verkrampt in zijn zetel voor het vullen van een eerste gaatje. Onderaan. Gelukkig was de tandarts niet van het praatgrage type. Het bekt nu eenmaal wat moeilijker met een half verdoofde onderlip en een tong die uit je mond hangt.

Nu, ’t was maar een klein gaatje en het deed geen zeer. En in mijn enthousiasme zei ik dan ook “eeuh ok” toen de tandarts voorstelde om die onderste wijsheidstand, die er toch uitmoest, meteen ook te trekken. Mijn kaak was toch al verdoofd. De “Ik voel hem kommen, ik voel hem meegeven” klonk heel geruststellend. De “Krak” en de “Oei” al veel minder. Wijsheidstand afgebroken. De tand in de hand, maar het wortelkanaal met blootliggende zenuwen nog in mijn mond. “Dat wordt iets voor de stomatoloog”. Wie de post van een paar weken geleden over de pediater las, weet dat ik moeite heb met ingewikkelde dokterstermen. Tegen dat ik doorhad dat stomatoloog niets te zien heeft met darmen maar met mondheelkunde was de afspraak voor die middag al een feit.

“Ha, uw onderkaak is nu een tweede keer verdoofd vandaag” zei de stomatoloog lachend in mijn gezicht. Ik wou nog een rochel richting zijn gezicht lanceren maar de verdoving was al aan het werken met als resultaat dat ik me nog half verslikte ook. Uiteindelijk was de klus vrij snel geklaard. En na een paar uur met een zak ijs op mijn gezicht viel het nog wel mee. Tot een uur of zeven, wanneer de verdoving uitgewerkt was…

ze kunnen mij krijgen...

"De Britse inlichtingendiensten gebruiken de netwerksite Facebook om personen te recruteren".

Een kort berichtje in de krant vorige week. U hebt er waarschijnlijk gewoon overgelezen. Als ik zoiets lees, begint de adrenaline door mijn bloedbanen te gutsen. Nu ja. Ik wou vroeger dan ook spion worden. Samen met een vriend hadden we een codeboek met verschillende geheimschriften, geheime bergplaatsen, we schaduwden de buren en noteeren in een schrift zorgvuldig wie allemaal passeerde in de straat. Dat kan al tellen nietwaar? En dan zwijg ik over de walkie talkies waarmee we soms ook de politieradio afluisteren... (verjaard misdrijf, ik heb het opgzocht!)

Na de adrenaline-opstoot gaf ik mij die nacht over aan mijn fantasie. Want de jongen in mij die wil nog altijd wil spion worden. Een dekmantel (lees kantoorjob bij één of andere vzw) heb ik al. Maar toch werd ik niet gerecruteerd door de Belgische inlichtingendiensten...

Toen ik het berichtje in de krant las drong het tot mij door: codeboeken met geheimschriften zijn zooooo jaren '80. En als een mens bij facebook moet zitten om gerecruteerd te geraken, dan zij het zo.

Beste spionnen en inlichtingendiensten, u kan mij vanaf nu HIER terugvinden. En u kan mij krijgen! *knipoog*

Dus door mijn jeugdig enthousiasme sta ik nu op facebook. Het netwerktool bij uitstek. En ik heb geen flauw idee wat er nu moet gebeuren. Moet ik nu iedereen gaan aanklampen om vrienden te worden? Maar wie wil nu vrienden worden met de associale eenzaat? Dus vrienden, als ik deze term mag gebruiken, neem mij op in uw netwerk. Ik zal braaf zijn en u niet in verlegenheid brengen bij uw echte vrienden...