Sex and drugs and rock-'n-roll, tam tam tam tam tamtam tam

Mijn rock-‘n-roll gehalte ligt niet zo hoog vrees ik. Ik zal dan ook nooit op een podium aan een gitaar staan snokken of roepen welk een prachtig publiek u niet bent. Mijn kleine eigenste stukje rock-‘n-roll zit vooral tussen mijn twee oren maar veruitwendigt zich verder niet (lees: in gedachten loop ik met lang haar rond, in werkelijkheid is het een kort coupken). Wat de sex-uitspattingen betreft is het ook niet meer hetzelfde sinds de Zillion gesloten is. En de drugs... Tja. Ik denk dat passief meeroken het dichtst in de buurt komt. En zelfs dat pleziertje wordt mij weldra door de steeds strenger wordende regelgeving niet meer gegund.

Wat alcohol-deliriums betreft wordt een pintje zo nu en dan wel gesmaakt, maar voor den korten drank pas ik meestal. Meestal? Ja, want soms durf ik al eens aan een borrelglaasje jägermeister nippen. Hé, en als ik helemaal zot wil doen schenk ik er me nog een tweede in.

Nu dat laatste restje gevoel van rock-‘n-roll ben ik sinds zaterdagavond ook weer kwijt. Ik was op TMF aan het kijken naar een verslag van Werchter, kwestie om mijn festival-gevoel nog wat te cultiveren weet u wel?. Het bruine nimfje met vettig accent genaamd Lily Allen was op haar blote voetjes aan het rondhuppelen en van ‘smile’ aan het zingen. Plots deed ze het universele drink-gebaar naar de coulissen, zo met de hand naar de mond en dan vanuit de los pols “gloek-gloek-gloek”. Als bij weerlicht kwam manus met een fles jägermeister aandraven die La Allen promt aan de mond zette en waarbij ze in één zwelg mijn ganse jaarhoeveelheid naar binnen klokte. Daarna keek ze me spottend aan en zong “I go ahead and smiiiiiiii-aaaaaaaaaaaaaaale”.

Ik heb toen maar mijn flesje cola-light-lemon weggezet, mijn rood humo-dekentje opgeplooid en heb mijn laatste restjes rock-n-roll opgeveegd.