wijs zo'n zak ijs

Wat een routinebezoek bij de tandarts moest worden draaide wel even anders uit…
Nu ja, routinebezoek is eigenlijk het woord niet als je een jaar of vier niet bij de tandarts bent geweest. Maar een zeurende tandpijn besliste er anders over. Vorige week was ik al langsgeweest om foto's te nemen. Ik vond het al verdacht vriendelijk van hem toen hij zei “we zullen elkaar wel meer zien de komende weken mijn beste Pierre”.

Gisterenmorgen lag ik dus half verkrampt in zijn zetel voor het vullen van een eerste gaatje. Onderaan. Gelukkig was de tandarts niet van het praatgrage type. Het bekt nu eenmaal wat moeilijker met een half verdoofde onderlip en een tong die uit je mond hangt.

Nu, ’t was maar een klein gaatje en het deed geen zeer. En in mijn enthousiasme zei ik dan ook “eeuh ok” toen de tandarts voorstelde om die onderste wijsheidstand, die er toch uitmoest, meteen ook te trekken. Mijn kaak was toch al verdoofd. De “Ik voel hem kommen, ik voel hem meegeven” klonk heel geruststellend. De “Krak” en de “Oei” al veel minder. Wijsheidstand afgebroken. De tand in de hand, maar het wortelkanaal met blootliggende zenuwen nog in mijn mond. “Dat wordt iets voor de stomatoloog”. Wie de post van een paar weken geleden over de pediater las, weet dat ik moeite heb met ingewikkelde dokterstermen. Tegen dat ik doorhad dat stomatoloog niets te zien heeft met darmen maar met mondheelkunde was de afspraak voor die middag al een feit.

“Ha, uw onderkaak is nu een tweede keer verdoofd vandaag” zei de stomatoloog lachend in mijn gezicht. Ik wou nog een rochel richting zijn gezicht lanceren maar de verdoving was al aan het werken met als resultaat dat ik me nog half verslikte ook. Uiteindelijk was de klus vrij snel geklaard. En na een paar uur met een zak ijs op mijn gezicht viel het nog wel mee. Tot een uur of zeven, wanneer de verdoving uitgewerkt was…