zondag, juni 29, 2008

Een vluggertjen

"Ach, Pierre" stamelde ze; "Ik had u niet verwacht". Ik stond dan ook verdoken in het portiek waar ik haar al een kwartier aan het opwachten was. Een rode blos verscheen op haar wangen. Ze grabbelde in haar handtasje op zoek naar haar sleutel. "Als ik kan helpen...". De gedachte alleen maakte haar van slag en even later zaten we op onze knieën de inhoud van haar handtas bijeen te zoeken. Terwijl ze de deur opendeed zag ik haar snel een muntje in haar mond proppen. "Ik heb niet veel tijd, 't zal een snelle beurt moeten worden". In zo'n materies grijp ik de spreekwoordelijke koe liever direct bij de horens. "Maar Pierre, stamelde ze, 't is bijna een jaar geleden dat je hier was... en dan snel snel...". Ze moest een paar keer slikken. "Sorry schat, 't is niet persoonlijk, maar ik moet er binnen drie kwartier echt vandoor. We hebben ondertussen al 5 minuten verspild". Ik installeerde me in fauteuil terwijl zij alles in gereedheid bracht. "Had je speciale wensen" vroeg ze terwijl ze kokket haar haar achterover gooide. "Wil je iets drinken? Een coupken?" "Djezus Daisy, 't is acht uur 's morgens." "Sorry, van de zenuwen." Ze sloeg zelf haar glas achterover. En daarna het mijne. Ze staarde mij met vragende ogen aan. "Jaaaa" vroeg ik. Ze wees naar de boebel in mijn broek. Ik liet mijn hand zakken en gooide haar mijn sleutels toe. Drie kwartier later zat het klein onderhoud erop. 117 euro. BTW inclusief. Meer moet dat niet zijn.

maandag, juni 23, 2008

protterdeprotterdeprot

Scheten laten. Iedereen doet het. Zelfs Angelina Jolie laat er gemiddeld een stuk of twintig per dag. En reken maar dat Vanessa Paradis "Merde espèce de pétard, t'es vraiment degueualasse!" roept als Johnny Depp een knaller laat onder het echtelijk dekbed. Nu is een scheet laten een perfect normale lichaamsfunctie. Maar net zoals boeren door onze etiquette in de banbliksem geslagen. Dus moeten we ons excuseren. Terwijl het soms ongelooflijk deugd kan doen om zo'n knaller te laten. Mijn lievelingsscheet bij far(t) is buiten op de fiets als het vriest. Even recht op de trappers... een ontlading... en dan naar de "scheetwolk" kijken. Love it.

Het wordt natuurlijk een pak delicater als er volk rondom je staat. De anus van de assertieven onder ons staat nog na te dampen als ze al luid "wie heeft er hier een scheet gelaten?" staan te roepen. Waarbij iedereen naar iedereen begint te kijken, behalve naar de klokkenluider in kwestie. Timide als ik ben probeer ik met dichtgeknepen billen er zo'n lange stille te laten waarna ik mij heel discreet een paar meter verderop verplaats. Japans wetenschappelijk onderzoek heeft echter uitgewezen dat ik toch wat inventiever zal moeten zijn... Mijn favoriet blijft het opnieuw volledig inhaleren van de scheet. Is volgens mij co²-neutraal en conform de Kyoto-richtlijnen.

maandag, juni 16, 2008

James Dean on chablis

Die vrijdag aan een tankstation tussen Zwalm en Zottegem. Wat er precies gebeurde zal ik nooit te weten komen denk ik. Werd ik bedwelmd door benzinedampen? Kreeg ik een black out? Feit is dat ik er even niet was. The next thing i know is dat ik tegen mijn auto geleund sta en opmerk hoe duur de brandstof wel geworden is. 50 euro voor 30 liter diesel. Afzetters. Dat zijn meer prijzen voor benzine. Of wacht. Het was ook voor bezine...

De dame van het tankstation was zo vriendelijk om de dichtsbijgelegen garage te bellen. Dat bleek die van de buurman van 150 meter verder te zijn. Ik kon in neutraal de garage binnenfreewheelen. De tank werd leeggepompt. De garage zelf was, ik wik mijn woorden, authentiek en very retro. Aan de muur hing een zwart-wit poster van James Dean. In ontbloot torso. "Da was pas nen echten vent" zuchtte de man. "Tegenwoordig zijn het allemaal van die jeannetten". Ik knikte vriendelijk terug. De James Dean van februari droeg een boxershort en zag er behaard en ook erg manlijk uit. Die van augustus die wat verder hing droeg een minuscuul zwemslipje. De man zag dat ik ernaar keek en vroeg of ik ook graag zwom. Ik slikte en schudde van nee. "Spijtig" zei hij en wreef wat zweet weg van zijn voorhoofd. Hij had twee enorme handen maar raar genoeg geen zwarte vingernagels of vetvlekken. Hij moet gezien hebben dat ik naar zijn handen staarde en zei bijna verontschuldigend "Nivea. Zo van die blauwe blikken doos. Kan voor alles gebruikt worden". *vette knipoog*

Een luide rochel van de afzuigmachine gaf aan dat de benzine ondertussen uit mijn tank was. Ik voelde de bui al hangen toen ik vroeg of ik met bankcontact kon betalen. Met de vijf euro in mijn achterzak zou ik niet ver springen. Met mijn leeggepompte brandstoftank ook niet. Maar de man in kwestie lachte vriendelijk en zei "lot mor zitten". Hij keek me aan en trok een weer oog. Of was het een tic? Ik ging veiligheidshalve tegen mijn portier staan en propte hem de 5 euro in de handen. Het toeval wou dat ik net drie flessen wijn in mijn wagen had liggen. De man was ondertussen de jerrycan met 10 liter diesel die we van het tankstation hadden meegenomen aan het leeggieten. Ik bukte me en nam een fles rode wijn. Plots voelde ik een hand op mijn schouder. Zijn gezicht kwam dichterbij. Ik rook een vreemde mengeling van smeerolie en talkpoeder. "Kem liever witten". Ik stopte de fles chablis in zijn grijpgrage handen en dook de koffer, euh mijn wagen in en scheurde de N46 richting Aalst op.

De moraal van het verhaal? Kalenders van James Dean zijn zo fout. U heeft er geen gedacht van. En o ja. En best altijd een fles wijn in je auto bewaren voor het geval je in natura zou moeten betalen als je benzine in je dieselwagen kapt.

woensdag, juni 11, 2008

Ik ga voor de hulplijn Walter

Ik ging te biechten bij de duivel. Of althans zo voelde het toch aan. Ik ben hier namelijk met de bruine envelop bezig. Niet dat ik hier mijn hoofd moet breken over Luxemburgse rekeningen of over massa's restaurantbonnetjes. Maar een simpele duif als ik raak er toch niet altijd zelf uit. Vandaar dat ik nu al een paar jaar gewoon naar het ministerie van de belastingen bel hier in Aalst. En ik moet zeggen dat die mannen me daar altijd goed helpen. Ja mannen, want ik word al jarenlang geholpen door een man. Vrouwen gaan daar enkel met de koffie rond denk ik.

Ik ben ook altijd goed voorbereid voor ik bel. Mijn vragen staan netjes genoteerd met mijn stylo van Rabobank, gekregen tijdens de ronde van Vlaanderen, zodat ik meteen ter zake kan komen. Belangrijk is ook om in codetaal te praten. Zo een beetje als bargoens. Het schept meteen een band als je kan praten over den 1250 of den 1385.

De eerste keren naar de belastingen bellen is wel wennen, want je verwacht halvelings dat ze het gesprek gaan opnemen of plots een dossier uit hun kast gaan opdiepen om een oude rekening te vereffenen. Ik geef toe dat, alhoewel ik enkel voor de nieuwe maatjes naar Zuid-Nederland rij, me soms toch het gevoel bekruipt om aan de telefoon dan een valse naam op te geven. Niet dat ik iets te verbergen heb. Maar Tom Boonen is er toch ook schoon ingeluisd. En ishtar ook.

Ik beeld met tijdens onze telefoongesprekken ook altijd in dat aan de andere kant van de lijn men nog in de tijd van "De Collega's" leeft. Een man met grijze stofjas zit dan aan een bureau met rond hem uitpuilende ijzeren archiefkasten met van de die donkergrijze klasseurs. Met een potje paperclip (attachkes voor de ingewijden) op de rechterhoek van het bureau. En tussen de fardes staat dan een telefoontoestel met draaischijf. Naast de typemachine. Althans dat beeld ik me toch in.

Misschien dat de belastingen ondertussen via de openstaande telefoonlijn mijn pc binnenglippen om met meer dan bijzondere interesse mijn vakantiekiekjes uit Andorra te bekijken. Ik kan me ook voorstellen dat zij het toenemende succes van tax-on-web met lede ogen tegemoet zien en af en toe een tas koffie over de enige pc in het gebouw gieten waar al de aangiftes toekomen. Overbelasting van de site heet dat dan... Ha, overbelasting. Hebt u hem? Ik ben hier grappiger dan ik dacht... Hopelijk lach ik even hard als ik mijn afrekening krijg.

dinsdag, juni 10, 2008

liever dan te posten dat ik niets om te posten heb, heb ik niets gepost.

What's eating pierre du coin? 't Is hier nog stiller dan bij de merchandising-shop van ishtar in café de drie velden in Geraardsbergen. Op den duur werd ik er zelf ambetant van dat er hier niets te beleven viel. Tot ik me realiseerde dat ik zelf natuurlijk een niet onaanzienlijk deel van het probleem ben. Maar meteen ook van de oplossing. Ja, het leven kan simpel zijn. Soms.

Onderstaande feiten waren in ieder geval geen oorzaak van de oorverdovende stilte:
* het feit dat wij nu een digicorder hebben en al een week of drie van gratis en voor niet naar prime en 27 andere kanalen kunnen kijken.
* het feit dat ik heel occasioneel eens naar mijn restaurant, sterren op de dansvloer, sara, de Pfaffs, de Planckaerts en Mc Leods daughters durfde te kijken maakt mij nog niet tot een vtm-groupie. Dus alle weddenschappen wanneer die vtm-sticker op mijn wagen zal prijken, vervallen bij deze.
* ik ben niet aan het recupereren van de 20 km van Brussel.
* als officieel voorzitter van de Aalsterse fanclub van het Zwitsers voetbalelftal, kreeg ik niet de verhoopte gratis tickets en logement aangeboden van de Zwitsere voetbalbond.

De volgende zaken daarentegen hielden mij de voorbije weken wel van mijn pc af.
* Ik ben hier mezelf wat beter aan het leren kennen en proberen de chaos in mijn hoofd en leven wat te ordenen. Lijkt simpel maar is het jammergenoeg niet echt.
* In september komt er een tweede du coinken bij.
* enige blogmoeheid manifesteerde zich en liever dan te posten dat ik niets om te posten heb, heb ik niets gepost.

Voilà. Bent u meteen weer mee. Tot binnen een maand of twee...