donderdag, augustus 28, 2008

Hoe verkwansel ik een goede blog?

Door er per se nog één te willen opstarten. Een stadsblog dan nog wel. Over Aalst. En iedereen weet dat in Aalst meer kanalen zijn dan pc-gebruikers. Dus moet ik mijn schaarse vrije tijd verdelen over twee blogs. En nog maar te zwijgen over mijn inspiratie.

Een paar maand geleden had ik er de stekker uitgetrokken en geen kat die het doorhad. Maar ondertussen kreeg ik weer goesting, niet te doen. Dus voor al wie op weg naar Brussel stilstaat op de E40 en wil weten wat er gebeurt als je die afrit neemt ... Kijk maar hier. Ook voor wie wil nagaan of er werkelijk iets is veranderd sinds Daens.

dinsdag, augustus 26, 2008

Hoe de gouden medailles ons als gebraden kippen in de mond zullen vliegen....

Je kan geen krant openslaan of je wordt overspoeld door meningen en opinies over ons falend topsportbeleid. Ongevraagd krijgen we er dan nog een handleiding bij om binnen vier jaar 8 medailles te oogsten.

Allemaal praat voor de vaak. Let's face it, wij hebben daar niets meer te zoeken. Het eurosongsyndroom zal ons Belgenland ongenadig hard treffen. Deelnemen is belangrijker dan winnen... Right. Als de olympische minima nog wat scherper gesteld worden kunnen we straks niet meer deelnemen en zullen we verzeilen in obscure selectievoorrondes waar we ons zullen moeten meten met atleten uit net afgescheurde deelrepublieken. Onze atleten zullen niet meer zijn dan opvulling voor de reeksen van de 100 meter of opwarmingspartners voor de toptenissers.

Er zal meer nodig zijn dan halfbakken plannen en gebakken lucht om ons opnieuw van glorie en roem te laten proeven. En daarom, beste vrienden, heb ik de "senior-lympics" bedacht. De Olympische spelen voor 65+ers. Succes is verzekerd en dit om meer redenen dan wij momenteel medailles behalen.

Om weer succesvol te worden moeten we resoluut kiezen voor een nieuwe niche en 65+ers zijn niet voor niets onze snelst groeiende bevolkingsgroep. Dus qua potentiële visvijver kan dit wel tellen. En het mooie is, dat je niet meer moet scouten om dat talent te ontdekken. Ha, neen. Ze hebben zich de afgelopen jaren al onderscheiden.

Mijn plan bestaat erin om de middelen die nu naar de topsporters gaan, integraal toe te wijzen aan onze oud-atleten. Via een ultra-geheim trainingsprogramma moeten we gedurende 10 jaar de gewrichten van onze knasse knarren smeren en hen in topshape brengen. Ondertussen lanceren we het idee van de "seniorlympics" zodat het in 2018 in Brussel voor de eerste keer kan gelanceerd worden. Dankzij ons uitgekiend trainingsprogramma dat in september 2008 zal starten hebben wij in 2018 een onoverbrugbare kloof geslagen met onze andere landen. Wij zullen overspoeld worden door medailles en roem en we zullen ons tooien met vlaggen en elkaar in de armen vallen.

Een kleine greep uit onze potentiële medaillewinnaars: Fred De Burghraeve, Ingrid Lempereur, Robert Van de Walle, Ingrid Bergmans, Freddy De Kerpel, Freddy Maertens, Annelies Bredael, Jan Ceulemans en co....

En hoe denk je dit allemaal te gaan realiseren Du Coin. Simpel my friends. Four words: my friend Jacques Rogge. Jacques en ik zijn reeds jarenlang bezig om dit plan uit te werken. Jacques heeft ondertussen al bijna een meerderheid binnen het Olympisch Comité om de seniorlympics erdoor te drukken. En raad eens wie in 2018 de Belgische vlag zal mogen dragen? En wie in de zeildicipline onze eerste medaille zal binnenhalen... We hebben ook al de steun van toekomstig minister van Sport Jean-Marie De Decker die ook een gooi zal doen naar judo-goud.

Geniaal nietwaar?

woensdag, augustus 20, 2008

dag maat

“Dag maat, hoe ist”. Dat zei je iedere morgen als je binnenkwam. En een hand of schouderklopje. Verdomme, ik zal ze missen. Zes jaar samenwerken. Samen stressen en zwoegen. Samen blij zijn. Elkaar verstaan zonder woorden. Ik mis onze praatjes over het nieuws tijdens de middagpauze. Of hoe je altijd moest lachen als we je “baas” noemden of onze bureau het schoon verdiep.

En vorig jaar. Een mokerslag. Hoe je zelf belde om het te zeggen. Hoe jij zelf iedereen weer oppepte. ’t Ging niet altijd even makkelijk. Het was een strijd die je alleen moest strijden. Het was een strijd met ongelijke wapens. Maar je bleef ervoor gaan. Je bleef vooruit kijken. Geen klacht over je lippen. En het pleit leek wel gewonnen. Toch even. En dan nog een slag.

Vandaag geen strijd meer. Enkel leegte. En verdriet. Gemis om wat was.

Het ga je goed maat. Het ga je goed.

zondag, augustus 17, 2008

Een reuzetoek op uw bakkes...

Wanneer stond u nog eens oog in oog met een reus? En dan bedoel ik niet die Chinese basketter of Pieter Emmerechts. Gisteren heb ik zelf nog zeven stuks gespot.
In my hometown Leupegem of all places. Nu ja, technisch gesproken is Leupegem een deelgemeente maar als u dat hier luidop durft zeggen krijgt u een toek op uw bakkes.

Zoals elke zichzelf respecterende town is ook hier een heuse kermis met een programma dat moeiteloos een A4-vel vult. Hoogtepunt was voor mij altijd de reuzenstoet. Traditioneel stapt de koninklijke harmonie Sint-Cecilia onder ons voorop. Het verloopt misschien niet allemaal even georkestreerd als de openingsceremonie van de Spelen, maar ik kan u verzekeren dat alle leden van de fanfare zonder pamper hun ding deden. En dat ondanks het feit dat er op zeer geregelde tijdstippen vocht geconsumeerd wordt. Of nieuwe leden al dan niet naakt gekeurd worden door het selectiecomité kan ik niet bevestigen. Of ontkennen.

Na de fanfare volgen dan steeds de reuzen. Zeven stuks dit jaar. Mij hebben ze wijsgemaakt dat die in vroeger tijden fatamorganagewijs in elke wijk van Oudenaarde door een schare enthousiastelingen werden gemaakt. Waarschijnlijk deed het stadsbestuur wat extra prozac in het leidingwater van onze wijk, want wij beschikken maar liefst over drie exemplaren: Djoos Van der Stroelbeke, Petronella Van de Roo Zee en dochter Barbara. En hoe stom en banaal zo'n reus er eigenlijk uitziet in deze hoogtechnologische tijden, ik was eigenlijk wel trots toen ik ze zag voorbijlopen. Toch even.

Vroeger volgde na de reuzen een soort optocht waarin de goegemeente vrolijk meeliep op de tonen van viva bomma of when the saints. De stoet wordt steeds ontbonden aan het cultuurheem waar de dorstigen zich kunnen laven. Dit jaar liep er welgeteld acht man achter de stoet. En toen we Leupegem binnenreden zag ik dat twee van de drie cafés rond het cultuurheem met de grond gelijk waren gemaakt. Om plaats te ruimen voor appartementen. Dus wie een pintje wou drinken in de gouden ton of bij Mieke was eraan voor de moeite. Café 't Pleintje zal de eer hoog moeten houden.

ps. voor alle duidelijkheid wenst de auteur van dit artikel te onderlijnen dat hij louter toevallig aanwezig was in Leupegem en geen deel uitmaakte van de acht volgelingen. Het gerucht dat een man met bakkebaarden op de biljarttafel van 't Pleintje een polka danste is vals en lasterlijk. Wie het tegendeel beweert kan ook hier een toek op zijn of haar bakkes krijgen.

maandag, augustus 11, 2008

ik misbruikte tokio-hotel

Help.

Kan iemand deze simpele duif uitleggen wat in godsnaam het verschil is tussen kaftpapier en inpakpapier? Is er een subtiel verschil in dikte? Of zit het hem in de lengte? Heb ik nu ongeschreven etiquette-regels overtreden? Kan je een cadeau kaften? Krijg ik nu massaal haat-sms-jes van woedende tienermeisjes wegens het misbruik van Tokio-hotelkaftpapier? Maar het papier paste wonderwel bij mijn zilverkleurig inpaklint.

zondag, augustus 10, 2008

zij die morgen weer gaan werken groeten u

Straks weer mijn wekker opzetten. Ik was net weer gewoon om het zonder te doen. Benieuwd of ik morgenvroeg vroegtijdig zal komen? Of zal het eerder een allesoverrompelend rechtkomen zijn met schokkende armbewegingen?

zaterdag, augustus 09, 2008

1989, gebruik deze cijfers bij uw volgende lottodeelname

In 1989 was ik 15. En viel de muur. Niet dat u naar een oorzakelijk verband moet zoeken tussen. Misschien iets minder wereldschokkends, maar in 1989 was Transvision vamp hot. En dat mag u gerust letterlijk nemen. Zangeres Wendy James was blond, kortgerokt en goed voorzien van lijf en poten. En als ze dan nog van "i want your love" gaan zingen kan u zich wel inbeelden dat menig jongenshart sneller ging slaan. Hun meest bekende album was "velveteen". Daar stond een gelijknamig nummer op die helemaal niet bekend is maar er wel tussenuitsprong voor mij.



En deze middag zong ik dit nummer luidkeels mee in de wagen tussen twee regenvlagen door. Blijkbaar ook een nummer uit 1989. Als dat geen toeval is. Het getal 1989 is blijkbaar alomtegenwoordig. En als je 1+9+8+9 doet kom je aan 27. En om 2uur07 luisterde ik naar dit nummer van Les négresses vertes. Spooky niet. En 2 keer 7 is 14. En 14 is ook het aantal medailles dat de Belgen gaan behalen op de komende Olympische spelen. Soit. Ik word in ieder geval nog steeds supervrolijk van dit liedje en krijg de onweerstaanbare neiging om te dansen. Behalve als ik in de auto zit. Dan onderdruk ik deze neiging enigszins.

dinsdag, augustus 05, 2008

stuksken kaas iemand?

Mijn linkenlijst. Toen ik pas begon met bloggen grasduinde ik ongeneerd in de linkenlijst van anderen op zoek naar nieuw materiaal. Althans dat was toch zo pakweg anderhalf jaar geleden. Sindsdien is de tijd wat blijven stilstaan. Sommige links werden toch wel heel erg belegen. Hier en daar begon zelfs wat schimmel te groeien. Om nog maar te zwijgen van penetrante kaas- en ammoniakgeur.

Niet dat het mijn fout was. U moet maar niet om de haverklap switchen tussen blogger en wordpress of er na een paar maand de brui aan geven. En die van blogger zouden het toevoegen van links ook wat gemakkelijker mogen maken voor mij.

Maar geen nood. Ik ben zonet eens door mijn kaaswinkel geweest en heb nog eens in ieder stuk gebeten. De behaarde en groen uitgeslagen exemplaren heb ik eruit gekieperd en vervangen door nieuwe stukskes malse kaas en zelfs enkele karaktervolle blauw geaderde kazen.

Het spreekt voor zich dat mocht u als trouwe lezer plots de link naar uw blog niet meer terugvinden, dat dit uitsluitend te wijten is aan technische problemen bij blogger en niet omdat uw blog slechte kaas is. Voor diegenen die plots hun blog zien verschijnen in mijn linkenlijst, verwacht ik teruglinkliefde en mininum één keer per maand een post op uw blog waarin u schrijft te moeten lachen met een geniale post van du coin (met link). Zoniet... slechte kaas!

*wink wink*

Pinkt u ook schalks een oogje als een fraai exemplaar van het andere geslacht u passeert? Of laat u een volledig verzonnen verhaal volgen door een schalkse knipoog? U kan dit met een stoïcijns gezicht doen of u kan uw mondhoeken ook synchroon mee laten bewegen. Als u deze laatste variant toepast op het andere geslacht dient u er wel over te waken dat er geen kwijl uit uw openstaande mondhoek druipt. Dat is nefast voor het effect dat u wil bereiken...

Eén van de taken die ik als vader op mij neem is het aanleren van enkele fysieke lessen aan dochterlief. En daar bedoel ik geen billenkoek of andere lijfstraffen mee hé! Het leren knipogen valt daar wel onder. Deze middag zat de jongedame geestdriftig met beide ogen te knipperen. Toen vroeg ze plots of ik met het linker- en met het rechteroog kon knipperen. En dat kan ik dus niet. Met het linkeroog kan ik vlotjes 80 keer knipogen in 60 seconden. Maar hoezeer ik het ook probeer, ik kan mijn rechterooglid niet commanderen om te knipperen. Ergens moet er een missing link zitten in mijn hersenen... Heeft er nog iemand last hiervan? Kunnen we misschien een zelfhulpgroep opstarten?