“Dag maat, hoe ist”. Dat zei je iedere morgen als je binnenkwam. En een hand of schouderklopje. Verdomme, ik zal ze missen. Zes jaar samenwerken. Samen stressen en zwoegen. Samen blij zijn. Elkaar verstaan zonder woorden. Ik mis onze praatjes over het nieuws tijdens de middagpauze. Of hoe je altijd moest lachen als we je “baas” noemden of onze bureau het schoon verdiep.
En vorig jaar. Een mokerslag. Hoe je zelf belde om het te zeggen. Hoe jij zelf iedereen weer oppepte. ’t Ging niet altijd even makkelijk. Het was een strijd die je alleen moest strijden. Het was een strijd met ongelijke wapens. Maar je bleef ervoor gaan. Je bleef vooruit kijken. Geen klacht over je lippen. En het pleit leek wel gewonnen. Toch even. En dan nog een slag.
Vandaag geen strijd meer. Enkel leegte. En verdriet. Gemis om wat was.
Het ga je goed maat. Het ga je goed.
8 opmerkingen:
Wat is er gaande in blogland? Dit is nu al het derde blog waar ik vandaag mijn medeleven betuig. Niet dat het dan minder gemeend is. Beangstigend, dat wél. Alsof hoognodig iedereen aan het eindige van het bestaan moet herinnerd worden.
Sterkte, maat!
Is net goed dat ook daar op een mooie manier aandacht aan besteed wordt.
Veel sterkte voor de collega's en natuurlijk zijn familie.
Geen aangename tijding, dit. Ik voel met je mee.
wat naar, sterkte, zeker als je straks in je uppie aan het werk moet. bah.
Ook mijn deelneming...
Warm en met veel waardigheid geschreven. Veel sterkte!
No words needed, vrees ik.
Pakkend geschreven, zeg! Veel sterkte!
Een reactie posten