ombama wil BHV onverwijld splitsen

Obama is president. Gelukkig zou ik zo zeggen. Maar het is ook maar een mens. Ik hoop dat bij veel mensen de hoop niet te hoog ligt, want de uitdagingen waar hij voor staat zijn inmens.

Ik sta er versteld van hoe populair Obama hier wel niet is. Alle politieke partijen zouden hem zonder veel gewetensbezwaren als lijsttrekker willen uitspelen. Maar ook bij de rest van de bevolking is de eerste zwarte presidentskanidataat immens populair.

Benieuwd of de Vlaming ook zo tolerant zal zijn mocht Elio Di Rupo of Louis Michel de volgende premier van België worden...

(s)limmerick

Dat Paul D'Hoore een slimmerik was, wist u ongetwijfeld wel. Maar dat hij ook een limmerick is, zal menig lezer doen fronsen en een ongetwijfeld ook effect hebben op de Bel-20 morgenvroeg.

Paul D’hoore is bijna iedere avond op de buis,

maar toch is er iets niet pluis.

Hij pleit voor een rustige tactiek

en wil u behoeden voor paniek

maar heeft toch zelf schrik van een muis…


Het bewijs voltrekt zich op seconde 37.



OK peoples,
5 regels, rijmschema aabba. Doe uw dink. Limmericks over Paul D'Hoore krijgen bonuspunten en een schoendoos fortis-aandelen.

Pierre-tournez-autour-du-doigt-du-coin.

Zondagmorgen samen met Hasse naar de bakker. Zij op haar fiets. Ik ernaast stappend en af en toe een duwtje gevend bij een licht glooiende passage van het voetpad. Onderweg wees ze de mooie herfstbladeren aan die ik gedwee opraapte om zo een mooi boeketje te hebben voor Griet.

Eénmaal binnen in de bakkerij ontplooide mevrouw haar charmeoffensief. Tegen de mevrouw die achter ons stond te wachten zei ze met een glimlach “ik heb een mooi brochetje bladeren voor mijn mama” *smile*. De hele winkel gecharmeerd en de papa nog het meest van al. Toen het aan ons was vroeg ze zelf “zes croissants, alstublieft” *smile*. Aan de kassa ging ze op haar tenen staan om toch zeker zelf te kunnen betalen.

Toen we buiten stonden zei ze heel beteuterd “ik heb geen snoep gekregen….”
Uitgekookt, u heeft er geen gedacht van.
Pierre-tournez-autour-du-doigt-du-coin, ’t kon een adelijke titel zijn, maar het is er geen vrees ik.

Internationale dochter

Ik denk dat ons Minne socialist gaat worden. Of boos. Of een boze socialist?

de speelgoedboekskes

Een speelgoedwinkel zonder kinderen. Klinkt zoals een café zonder bier. Het blijft een raar zicht. Maar de paar weekends per jaar die Sinte-Maarten of Sinterklaas voorafgaan,zie je ouders met brieven waarop hun kaddees dan het speelgoed hebben uitgeknipt uit de speelgoedboekskes dat zou graag zouden krijgen.

Wij gaan komende dagen ook eens zonder Hasse naar de speelgoedwinkel. Dan maar hopen dat wat we gekocht hebben ook op haar brief zal staan. Al kan bij het gezamenlijk doorbladeren van de speelgoedboekjes hier licht bijgestuurd worden…

Maar zou ik haar enthousiast kunnen krijgen voor die autoracebaan die ik als kind nooit had?

Amy is een lekkere hamburger

Amy McDonald is zoals een cheeseburger eten in haar familienaam. Als je het consumeren beperkt tot een paar keer per jaar, is het best wel lekker. Alleen krijg je meteen na afloop een kleffe smaak in je mond. Zelfs die overdosis suiker in de bijhorende cola kan dit niet maskeren.

Maar nu ik La McDonalds live bezig hoorde moet ik mijn mening herzien. Amy is meer een lekkere hamburger van bij de hormonenvrije slager. Live zingt ze een octaaf lager en met een sappig Schots accent. I'm loving it!

wijs zo'n zak ijs

Wat een routinebezoek bij de tandarts moest worden draaide wel even anders uit…
Nu ja, routinebezoek is eigenlijk het woord niet als je een jaar of vier niet bij de tandarts bent geweest. Maar een zeurende tandpijn besliste er anders over. Vorige week was ik al langsgeweest om foto's te nemen. Ik vond het al verdacht vriendelijk van hem toen hij zei “we zullen elkaar wel meer zien de komende weken mijn beste Pierre”.

Gisterenmorgen lag ik dus half verkrampt in zijn zetel voor het vullen van een eerste gaatje. Onderaan. Gelukkig was de tandarts niet van het praatgrage type. Het bekt nu eenmaal wat moeilijker met een half verdoofde onderlip en een tong die uit je mond hangt.

Nu, ’t was maar een klein gaatje en het deed geen zeer. En in mijn enthousiasme zei ik dan ook “eeuh ok” toen de tandarts voorstelde om die onderste wijsheidstand, die er toch uitmoest, meteen ook te trekken. Mijn kaak was toch al verdoofd. De “Ik voel hem kommen, ik voel hem meegeven” klonk heel geruststellend. De “Krak” en de “Oei” al veel minder. Wijsheidstand afgebroken. De tand in de hand, maar het wortelkanaal met blootliggende zenuwen nog in mijn mond. “Dat wordt iets voor de stomatoloog”. Wie de post van een paar weken geleden over de pediater las, weet dat ik moeite heb met ingewikkelde dokterstermen. Tegen dat ik doorhad dat stomatoloog niets te zien heeft met darmen maar met mondheelkunde was de afspraak voor die middag al een feit.

“Ha, uw onderkaak is nu een tweede keer verdoofd vandaag” zei de stomatoloog lachend in mijn gezicht. Ik wou nog een rochel richting zijn gezicht lanceren maar de verdoving was al aan het werken met als resultaat dat ik me nog half verslikte ook. Uiteindelijk was de klus vrij snel geklaard. En na een paar uur met een zak ijs op mijn gezicht viel het nog wel mee. Tot een uur of zeven, wanneer de verdoving uitgewerkt was…

ze kunnen mij krijgen...

"De Britse inlichtingendiensten gebruiken de netwerksite Facebook om personen te recruteren".

Een kort berichtje in de krant vorige week. U hebt er waarschijnlijk gewoon overgelezen. Als ik zoiets lees, begint de adrenaline door mijn bloedbanen te gutsen. Nu ja. Ik wou vroeger dan ook spion worden. Samen met een vriend hadden we een codeboek met verschillende geheimschriften, geheime bergplaatsen, we schaduwden de buren en noteeren in een schrift zorgvuldig wie allemaal passeerde in de straat. Dat kan al tellen nietwaar? En dan zwijg ik over de walkie talkies waarmee we soms ook de politieradio afluisteren... (verjaard misdrijf, ik heb het opgzocht!)

Na de adrenaline-opstoot gaf ik mij die nacht over aan mijn fantasie. Want de jongen in mij die wil nog altijd wil spion worden. Een dekmantel (lees kantoorjob bij één of andere vzw) heb ik al. Maar toch werd ik niet gerecruteerd door de Belgische inlichtingendiensten...

Toen ik het berichtje in de krant las drong het tot mij door: codeboeken met geheimschriften zijn zooooo jaren '80. En als een mens bij facebook moet zitten om gerecruteerd te geraken, dan zij het zo.

Beste spionnen en inlichtingendiensten, u kan mij vanaf nu HIER terugvinden. En u kan mij krijgen! *knipoog*

Dus door mijn jeugdig enthousiasme sta ik nu op facebook. Het netwerktool bij uitstek. En ik heb geen flauw idee wat er nu moet gebeuren. Moet ik nu iedereen gaan aanklampen om vrienden te worden? Maar wie wil nu vrienden worden met de associale eenzaat? Dus vrienden, als ik deze term mag gebruiken, neem mij op in uw netwerk. Ik zal braaf zijn en u niet in verlegenheid brengen bij uw echte vrienden...

ongerijmdheden

Mijn weekend in drie rijmsels:

Als je buiten plast en het begint te roken,
is de herfst weldegelijk aangebroken...

Als je laatste maaltijdcheque over de toonbank is gegaan,
is de maand lang nog niet gedaan...

Als je dochter roept "kijk, mijn vork staat in brand";
zet je de kaarsen best aan de kant...

zo zotjes van haar botjes

Ze is zo zotjes
van haar botjes
Nog maar pas vier
en toch al zo fier
Alle jongens willen haar ’s morgens groeten
Liggen zwijmelend aan haar voeten
Met hun zakdoek wrijven ze de botjes schoon
In een ultiem eerbetoon
voor het botje aan haar voet
Een kleine troost voor mijn bankroet…

ik werd gefouilleerd tijdens mijn eerste date

Ik doe mee met de actie "kus een politicus" van de vzw de wakkere burger. Dit initiatief koppelt 9 burgers aan 9 politici. Die mogen dan gaan daten met de bedoeling elkaar beter te leren kennen, kwestie van de kloof tussen burger en politici wat te verkleinen.

Toen ik bericht kreeg dat ik mee mocht doen, was het best wel spannend. Zou ik dan eindelijk op date mogen met Freya Van den Bossche? Neenk. Niet getreurd, ik kreeg wel een andere 33-jarige Spa'er op date. Welliswaar een mannelijk specimen, maar wie weet kan hij mij wel aan het gsm-nr van Freya helpen!

Ik ben gelinkt aan Saïd El Khadraoui, Europees Parlementslid, Internationaal Secretaris voor Spa, gemeenteraadslid en fractieleider in Leuven. Best wel indrukwekkend voor iemand die jonger is dan mij. Benieuwd wat hij over mij vertelt tegen Javier Solano of Louis Tobback.

In ieder geval: HIER kan je klikken om mijn verslagen te lezen. U vindt mijn berichten onder mijn pseudoniem Pieter Van Houcke, kwestie van mijn anoniemiteit niet zomaar te grabbel te gooien. Mijn eerste bijdrage heet "gefouilleerd tijdens eerste date".

En voelt u hem al dichtslibben die kloof?

Elementaire beleefdheid

"goeiemorgen, ik ben de pediater,even uw baby onderzoeken". U weet dat ik geen man van geleerde woorden ben, dus tegen de tijd dat ik doorhad dat pediater "kinderarts" wil zeggen en niet "voetspecialist" was al snel een minuut voorbij. In die minuut had de kinderarts in ijltempo onze baby vakkundig van kleertjes ontdaan en onderzocht. Hij stond al met één been buiten en mompelde iets in de trant "alles in orde".

Kijk, eerst en vooral heb ik graag dat iemand gewoon uit beleefdheid zijn naam zegt. Dat maakt het allemaal toch al wat persoonlijker en bij mijn weten kost dat geld noch moeite. En ok, het betreft hier waarschijnlijk wel allemaal routineonderzoeken, maar is het dan zoveel moeite gevraagd om gewoon te zeggen wat men juist onderzoekt? Nu zie je gewoon iemand babybeentjes uit elkaar trekken, stetoscoperen, aan armpjes fruniken. Ik kan u verzekeren dat u als kersvers ouder graag op zo'n momenten een beetje gerustgesteld wordt. En neen mompelen dat alles ok is, is niet ok. Een beetje menselijkheid zou hier niet echt misstaan.

We hebben nog geen factuur gekregen maar ik ben benieuwd wat zo'n blitsbezoekje wel niet zal kosten. 't Zal een mooi bedrag zijn per gewerkte minuut. Prins Laurent kan hier nog wel één en ander van opsteken. En de volgende dag met een vrouwlijk specimen van de "pediater associalis associales" krak hetzelfde.

Communiceren in mensentaal is waarschijnlijk een keuzevak in de kinderartsopleiding...

Minne

Om 13u vanmiddag werd onze lieve, kleine meid geboren!
Minne (ofte "liefde") is de naam. Bij deze zijn de mannelijke specimen ten huize Du Coin zwaar in de minderheid!

Het is hier een echte rollercoaster van emoties in mijn hoofd. U heeft er geen idee van hoe fier ik ben en welken smile op mijn façade prijkt!

Jihaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!

waar was u toen u dit hoorde?

Er zijn zo van die liedjes waarvan ik me nog altijd haarscherp het moment kan herinneren dat ik het voor de eerste keer hoorde. L'ombelico del mondo van Jovanotti is zo één van die liedjes. Het was rond een uur of twee in de twieoo in Gent. Ik had net goed staan dansen en wou een pintje halen toen plots het fluitje weerklonk met de opzwepende slagen... Probeer dan maar eens te blijven staan!

père du coin

De baby is uitgerekend voor 14 september. Voor alle momenten dus. En we zijn er klaar voor. Vallies, wiegje, kinderkamer... Alles staat klaar. Hij/zij moet wel niet te lang meer op zich laten wachten of er schiet geen doopsuiker meer over. Dagelijks wordt dat door mij zorgvuldig aan een kwaliteitscontrole onderworpen.

Wij zelf zetten ons geld in op dinsdag 15 september want dan is het volle maan... Hasse is ook op volle maan geboren. Volgens mij is dat zo één van die rare kronkels van de natuur dat op volle maan massaal kinderen geboren worden. Net zoals vrouwlijke collega's na een tijdje samen menstrueren. U moet dat maar eens aan moeder vragen. Dat van die volle maan hé, niet van dat ander.

15 september dus. Ik durf er een doos doopsuiker om verwedden.

mijn maagdelijk treinticket

't Is raar maar ik voel mij altijd "bekocht" als ik tijdens mijn treinrit geen conducteur ben tegengekomen. En dubbel bekocht als ik er tijdens de terugreis ook geen gezien heb.
Een ombudsman durf ik daar niet mee lastig vallen, u daarentegen...

mister suga part 2

Wat een opluchting. Ik ben niet alleen met mijn saroma-verslaving. Ik had zo al een vermoeden dat Boonen er wel weg mee wist, maar dat anderen er ook pap van lusten, daar moest ik toch even van gaan zitten. Binnenkort wordt het nog bon ton om uw gasten een saromaken te offreren na de maaltijd ipv een chocolademouse waar u uren hebt staan aan zwoegen en die toch te zwaar op ieders maag zal vallen.

En nu we hier toch bezig zijn met alles gezellig in de groep te gooien... Als du coin thuis een saromaken prepareert durft hij al eens dit liedje mee te brullen.



En omdat wij toch allemaal kuddedieren onder elkaar zijn, mag u dit voortaan ook doen. Smakelijk.

mister sugga

Gisteravond begon het vierde seizoen van LOST op VT4. Al last. Ik heb mij in de zetel geïnstalleerd met een pot roze Saroma. U weet wel. Zo van dat roze poeder waar je een halve liter melk bij doet, mixen en effe in de frigo. Meer moet dat niet zijn.

Hoe verkwansel ik een goede blog?

Door er per se nog één te willen opstarten. Een stadsblog dan nog wel. Over Aalst. En iedereen weet dat in Aalst meer kanalen zijn dan pc-gebruikers. Dus moet ik mijn schaarse vrije tijd verdelen over twee blogs. En nog maar te zwijgen over mijn inspiratie.

Een paar maand geleden had ik er de stekker uitgetrokken en geen kat die het doorhad. Maar ondertussen kreeg ik weer goesting, niet te doen. Dus voor al wie op weg naar Brussel stilstaat op de E40 en wil weten wat er gebeurt als je die afrit neemt ... Kijk maar hier. Ook voor wie wil nagaan of er werkelijk iets is veranderd sinds Daens.

Hoe de gouden medailles ons als gebraden kippen in de mond zullen vliegen....

Je kan geen krant openslaan of je wordt overspoeld door meningen en opinies over ons falend topsportbeleid. Ongevraagd krijgen we er dan nog een handleiding bij om binnen vier jaar 8 medailles te oogsten.

Allemaal praat voor de vaak. Let's face it, wij hebben daar niets meer te zoeken. Het eurosongsyndroom zal ons Belgenland ongenadig hard treffen. Deelnemen is belangrijker dan winnen... Right. Als de olympische minima nog wat scherper gesteld worden kunnen we straks niet meer deelnemen en zullen we verzeilen in obscure selectievoorrondes waar we ons zullen moeten meten met atleten uit net afgescheurde deelrepublieken. Onze atleten zullen niet meer zijn dan opvulling voor de reeksen van de 100 meter of opwarmingspartners voor de toptenissers.

Er zal meer nodig zijn dan halfbakken plannen en gebakken lucht om ons opnieuw van glorie en roem te laten proeven. En daarom, beste vrienden, heb ik de "senior-lympics" bedacht. De Olympische spelen voor 65+ers. Succes is verzekerd en dit om meer redenen dan wij momenteel medailles behalen.

Om weer succesvol te worden moeten we resoluut kiezen voor een nieuwe niche en 65+ers zijn niet voor niets onze snelst groeiende bevolkingsgroep. Dus qua potentiële visvijver kan dit wel tellen. En het mooie is, dat je niet meer moet scouten om dat talent te ontdekken. Ha, neen. Ze hebben zich de afgelopen jaren al onderscheiden.

Mijn plan bestaat erin om de middelen die nu naar de topsporters gaan, integraal toe te wijzen aan onze oud-atleten. Via een ultra-geheim trainingsprogramma moeten we gedurende 10 jaar de gewrichten van onze knasse knarren smeren en hen in topshape brengen. Ondertussen lanceren we het idee van de "seniorlympics" zodat het in 2018 in Brussel voor de eerste keer kan gelanceerd worden. Dankzij ons uitgekiend trainingsprogramma dat in september 2008 zal starten hebben wij in 2018 een onoverbrugbare kloof geslagen met onze andere landen. Wij zullen overspoeld worden door medailles en roem en we zullen ons tooien met vlaggen en elkaar in de armen vallen.

Een kleine greep uit onze potentiële medaillewinnaars: Fred De Burghraeve, Ingrid Lempereur, Robert Van de Walle, Ingrid Bergmans, Freddy De Kerpel, Freddy Maertens, Annelies Bredael, Jan Ceulemans en co....

En hoe denk je dit allemaal te gaan realiseren Du Coin. Simpel my friends. Four words: my friend Jacques Rogge. Jacques en ik zijn reeds jarenlang bezig om dit plan uit te werken. Jacques heeft ondertussen al bijna een meerderheid binnen het Olympisch Comité om de seniorlympics erdoor te drukken. En raad eens wie in 2018 de Belgische vlag zal mogen dragen? En wie in de zeildicipline onze eerste medaille zal binnenhalen... We hebben ook al de steun van toekomstig minister van Sport Jean-Marie De Decker die ook een gooi zal doen naar judo-goud.

Geniaal nietwaar?

dag maat

“Dag maat, hoe ist”. Dat zei je iedere morgen als je binnenkwam. En een hand of schouderklopje. Verdomme, ik zal ze missen. Zes jaar samenwerken. Samen stressen en zwoegen. Samen blij zijn. Elkaar verstaan zonder woorden. Ik mis onze praatjes over het nieuws tijdens de middagpauze. Of hoe je altijd moest lachen als we je “baas” noemden of onze bureau het schoon verdiep.

En vorig jaar. Een mokerslag. Hoe je zelf belde om het te zeggen. Hoe jij zelf iedereen weer oppepte. ’t Ging niet altijd even makkelijk. Het was een strijd die je alleen moest strijden. Het was een strijd met ongelijke wapens. Maar je bleef ervoor gaan. Je bleef vooruit kijken. Geen klacht over je lippen. En het pleit leek wel gewonnen. Toch even. En dan nog een slag.

Vandaag geen strijd meer. Enkel leegte. En verdriet. Gemis om wat was.

Het ga je goed maat. Het ga je goed.

Een reuzetoek op uw bakkes...

Wanneer stond u nog eens oog in oog met een reus? En dan bedoel ik niet die Chinese basketter of Pieter Emmerechts. Gisteren heb ik zelf nog zeven stuks gespot.
In my hometown Leupegem of all places. Nu ja, technisch gesproken is Leupegem een deelgemeente maar als u dat hier luidop durft zeggen krijgt u een toek op uw bakkes.

Zoals elke zichzelf respecterende town is ook hier een heuse kermis met een programma dat moeiteloos een A4-vel vult. Hoogtepunt was voor mij altijd de reuzenstoet. Traditioneel stapt de koninklijke harmonie Sint-Cecilia onder ons voorop. Het verloopt misschien niet allemaal even georkestreerd als de openingsceremonie van de Spelen, maar ik kan u verzekeren dat alle leden van de fanfare zonder pamper hun ding deden. En dat ondanks het feit dat er op zeer geregelde tijdstippen vocht geconsumeerd wordt. Of nieuwe leden al dan niet naakt gekeurd worden door het selectiecomité kan ik niet bevestigen. Of ontkennen.

Na de fanfare volgen dan steeds de reuzen. Zeven stuks dit jaar. Mij hebben ze wijsgemaakt dat die in vroeger tijden fatamorganagewijs in elke wijk van Oudenaarde door een schare enthousiastelingen werden gemaakt. Waarschijnlijk deed het stadsbestuur wat extra prozac in het leidingwater van onze wijk, want wij beschikken maar liefst over drie exemplaren: Djoos Van der Stroelbeke, Petronella Van de Roo Zee en dochter Barbara. En hoe stom en banaal zo'n reus er eigenlijk uitziet in deze hoogtechnologische tijden, ik was eigenlijk wel trots toen ik ze zag voorbijlopen. Toch even.

Vroeger volgde na de reuzen een soort optocht waarin de goegemeente vrolijk meeliep op de tonen van viva bomma of when the saints. De stoet wordt steeds ontbonden aan het cultuurheem waar de dorstigen zich kunnen laven. Dit jaar liep er welgeteld acht man achter de stoet. En toen we Leupegem binnenreden zag ik dat twee van de drie cafés rond het cultuurheem met de grond gelijk waren gemaakt. Om plaats te ruimen voor appartementen. Dus wie een pintje wou drinken in de gouden ton of bij Mieke was eraan voor de moeite. Café 't Pleintje zal de eer hoog moeten houden.

ps. voor alle duidelijkheid wenst de auteur van dit artikel te onderlijnen dat hij louter toevallig aanwezig was in Leupegem en geen deel uitmaakte van de acht volgelingen. Het gerucht dat een man met bakkebaarden op de biljarttafel van 't Pleintje een polka danste is vals en lasterlijk. Wie het tegendeel beweert kan ook hier een toek op zijn of haar bakkes krijgen.

ik misbruikte tokio-hotel

Help.

Kan iemand deze simpele duif uitleggen wat in godsnaam het verschil is tussen kaftpapier en inpakpapier? Is er een subtiel verschil in dikte? Of zit het hem in de lengte? Heb ik nu ongeschreven etiquette-regels overtreden? Kan je een cadeau kaften? Krijg ik nu massaal haat-sms-jes van woedende tienermeisjes wegens het misbruik van Tokio-hotelkaftpapier? Maar het papier paste wonderwel bij mijn zilverkleurig inpaklint.

zij die morgen weer gaan werken groeten u

Straks weer mijn wekker opzetten. Ik was net weer gewoon om het zonder te doen. Benieuwd of ik morgenvroeg vroegtijdig zal komen? Of zal het eerder een allesoverrompelend rechtkomen zijn met schokkende armbewegingen?

1989, gebruik deze cijfers bij uw volgende lottodeelname

In 1989 was ik 15. En viel de muur. Niet dat u naar een oorzakelijk verband moet zoeken tussen. Misschien iets minder wereldschokkends, maar in 1989 was Transvision vamp hot. En dat mag u gerust letterlijk nemen. Zangeres Wendy James was blond, kortgerokt en goed voorzien van lijf en poten. En als ze dan nog van "i want your love" gaan zingen kan u zich wel inbeelden dat menig jongenshart sneller ging slaan. Hun meest bekende album was "velveteen". Daar stond een gelijknamig nummer op die helemaal niet bekend is maar er wel tussenuitsprong voor mij.



En deze middag zong ik dit nummer luidkeels mee in de wagen tussen twee regenvlagen door. Blijkbaar ook een nummer uit 1989. Als dat geen toeval is. Het getal 1989 is blijkbaar alomtegenwoordig. En als je 1+9+8+9 doet kom je aan 27. En om 2uur07 luisterde ik naar dit nummer van Les négresses vertes. Spooky niet. En 2 keer 7 is 14. En 14 is ook het aantal medailles dat de Belgen gaan behalen op de komende Olympische spelen. Soit. Ik word in ieder geval nog steeds supervrolijk van dit liedje en krijg de onweerstaanbare neiging om te dansen. Behalve als ik in de auto zit. Dan onderdruk ik deze neiging enigszins.

stuksken kaas iemand?

Mijn linkenlijst. Toen ik pas begon met bloggen grasduinde ik ongeneerd in de linkenlijst van anderen op zoek naar nieuw materiaal. Althans dat was toch zo pakweg anderhalf jaar geleden. Sindsdien is de tijd wat blijven stilstaan. Sommige links werden toch wel heel erg belegen. Hier en daar begon zelfs wat schimmel te groeien. Om nog maar te zwijgen van penetrante kaas- en ammoniakgeur.

Niet dat het mijn fout was. U moet maar niet om de haverklap switchen tussen blogger en wordpress of er na een paar maand de brui aan geven. En die van blogger zouden het toevoegen van links ook wat gemakkelijker mogen maken voor mij.

Maar geen nood. Ik ben zonet eens door mijn kaaswinkel geweest en heb nog eens in ieder stuk gebeten. De behaarde en groen uitgeslagen exemplaren heb ik eruit gekieperd en vervangen door nieuwe stukskes malse kaas en zelfs enkele karaktervolle blauw geaderde kazen.

Het spreekt voor zich dat mocht u als trouwe lezer plots de link naar uw blog niet meer terugvinden, dat dit uitsluitend te wijten is aan technische problemen bij blogger en niet omdat uw blog slechte kaas is. Voor diegenen die plots hun blog zien verschijnen in mijn linkenlijst, verwacht ik teruglinkliefde en mininum één keer per maand een post op uw blog waarin u schrijft te moeten lachen met een geniale post van du coin (met link). Zoniet... slechte kaas!

*wink wink*

Pinkt u ook schalks een oogje als een fraai exemplaar van het andere geslacht u passeert? Of laat u een volledig verzonnen verhaal volgen door een schalkse knipoog? U kan dit met een stoïcijns gezicht doen of u kan uw mondhoeken ook synchroon mee laten bewegen. Als u deze laatste variant toepast op het andere geslacht dient u er wel over te waken dat er geen kwijl uit uw openstaande mondhoek druipt. Dat is nefast voor het effect dat u wil bereiken...

Eén van de taken die ik als vader op mij neem is het aanleren van enkele fysieke lessen aan dochterlief. En daar bedoel ik geen billenkoek of andere lijfstraffen mee hé! Het leren knipogen valt daar wel onder. Deze middag zat de jongedame geestdriftig met beide ogen te knipperen. Toen vroeg ze plots of ik met het linker- en met het rechteroog kon knipperen. En dat kan ik dus niet. Met het linkeroog kan ik vlotjes 80 keer knipogen in 60 seconden. Maar hoezeer ik het ook probeer, ik kan mijn rechterooglid niet commanderen om te knipperen. Ergens moet er een missing link zitten in mijn hersenen... Heeft er nog iemand last hiervan? Kunnen we misschien een zelfhulpgroep opstarten?

Moest ik gay zijn....

Een paar dagen geleden in Oostduinkerke. Ik lig rustig mijn ding te doen op het strand. Mijn witte lijf vakkundig gecamoufleerd onder een centimeterdikke laag zonnecrème factor 15. Maar ik heb mijn straffe zonnebril op en door mijn ogen zie ik er dan ook vrij gebronzeerd uit...

Vanuit de zee zie ik plots een zwarte gespierde bink oprijzen en die langzaam mijn richtig uit komt met een blondine aan zijn arm. Mijn zonnebrilglazen slaan aan. Ik zet hem af en zie dat de halfgod in kwestie niet zwart maar mooi egaal bruin is. Hij is gespierd maar ook niet zo'n boddybuilderstype. Hij draagt een goed gevuld miniscuul zwart zwembroekje. Moest ik gay zijn (which i am not voor alle duidelijkheid), hij zou me kunnen krijgen... grrrrr.

Als hij me voorbij komt lacht hij me vriendelijk toe en zegt "nog een goeie middag en ik zie je graag morgen terug."

Jaja, Stef Wauters is hot. Kijkt u binnenkort zelf maar eens naar het VTM-nieuws de komende weken.

Capice?

Wij gaan nu in verlof. Wie de komende 14 dagen in Oostduinkerke is mag mij altijd op een ijskremken met pistache trakteren. U kan mij herkennen aan de witte armen en benen en de licht verdwaasde blik in de ogen.

Voor zij met minder goede bedoelingen die hier meelezen. Ons huis wordt extra bewaakt door politie en de buren lopen binnen en buiten op heel overwachte tijdstippen om vechtkat, pittbull en wurgslang eten te geven. En er staat elektriek op de deurklinken. En ik heb mijn laatste twee grote boodschappen niet doorgetrokken. Capice?

ik voel mij panache.

In juli heb ik meestal verlof. En waar vindt u mij op het heetst van de middag (we leven op hoop, we leven op hoop)? Voor de buis natuurlijk. Zeker als er een bergrit op het programma staat. Een stuk van mij supportert voor Cadel Evans. Want hij rijdt voor een Belgische ploeg. En dan voel ik mij ook wat winnaar. En hij is zo gewoontjes. En ik voel mij ook gewoontjes. En zijn mond hangt altijd zo open als hij afziet. En mijn mond hangt ook constant open.

Maar dan heb je ook de mannen als een Kirchen, Ricco of Valverde. Die er eens een plets op durven geven. In plots van gewoon te volgen. En dan gaat mijn hart sneller slaan. En dan gunnen we Evans wel het podium. Maar dan op het hoogste schotje dan toch iemand met panache. En dan voel ik mij ook panache.

haidi haidi ho

Tradities. Voor een gewoontebeest als ik iets onontbeerlijks. Melige kerstliedjes op kerstdag, croissantje op zondag, vaste weg naar huis, prison break op zondag. Mijn leven is een aaneenrijging van vaste ijkpunten. En omdat er nooit genoeg tradities kunnen zijn durf ik er bij tijd en stond ook wel eens eentje in het leven roepen. Zo reed ik begin juli 1999 naar huis. Mijn eerste congé payé. Wel non payé eigenlijk want als je begint te werken heb je nog geen verlof opgebouwd. Het was mooi weer en ik reed met open raampje rustig naar huis. En toevallig lag er een cd op met dit nummer. En sindsdien speel ik dit liedje ieder jaar bij het begin van het verlof. Zo'n keer of 10. Bij deze bent u vriendelijk u vriendelijk uitgenodigd....



Noot van mezelf aan de lezer. Ik ben er me van bewust dat het zich vastklampen aan tradities en het zich wentelen in herkenbare handelingen soms ook beklemmend en beangstigend kan werken. Maar 1 keer per jaar Boney M kan volgens mijn huisarts geen kwaad... En hij heeft de seventies bewust meegemaakt. En is toch nog dokter geworden. Zit wel snor denk ik...

watch your mouth girly

Als dochterlief en ik in de auto zitten zetten wij graag een airken muziek op.
Terwijl we dan ritmisch met schouder en hoofd shaken durven wij ook al eens luid mee te zingen. Niet ieder liedje van mijn cd's wordt even goed gesmaakt. Maar daar probeer ik dan een draai aan te geven. Een gothic liedje van Qntal wordt dan "het liedje van de fee". En dan hebben we ook nog het liedje met de trompet. My humps van the black eyed peas. Leuk liedje. Met trompet.

Tot ze vanmiddag out of the blue "spending all your money on me" zat te zingen... Gelukkig klinkt het nog als "spinnen al you moie o mie". Waarbij ze dan heel serieus opmerkt "spinnen zijn vies hé pappa".

Gelukkig zong ze nog niet van:

"They say I'm really sexy
The boys they wanna sex me
They always standin' next to me
Always dancin' next to me
Tryna feel my hump, hump
Lookin' at my lump, lump"

Voor u kind en gezin gaat bellen, ik heb de cd met kinderen voor kinderen terug in de auto gelegd. Of is dat tegenwoordig ook strafbaar?

Compliment of belediging?

In de winkel. Voor mij twee kakelende vrouwen van eind de dertig. Net als mij aan het aanschuiven. Ik ben laatste in de rij. Op het moment dat zij aan de beurt zijn draait de ene zich om en zegt tegen de winkelier "laat die jongen maar voorgaan".

En dan nu de meerkeuzevraag. Op dat moment heb ik eens gelachen en heb mijn boodschappen gedaan. Wat ik eigenlijk had willen/moeten doen:

A. ik kijk hen aan en zeg kurkdroog: "ja, deze vierendertigjarige voelt zich niet alleen 25 jaar, hij ziet er ook zou uit. In tegenstelling tot anderen..."

B. "Neen, neen. Gaat u maar voor mevrouw, straks komt u nog te laat op de bingo-namiddag van de bond zonder tanden."

C. "Dames, bedankt voor het compliment. Ik ben ervan overtuigd dat mits wat correcties en een paar huidliften u er vast weer 45 kan uitzien."

D. "Dank u wel dat ik even voor mag. Mevrouw Verbeken is het niet? Ik denk dat ik nog met uw kleinzoon in de klas heb gezeten. Doet u hem veel groeten. Niet vergeten hé! Moet ik mijn naam nog eens opschrijven".

E. "Het is niet omdat u erbij loopt als een giechelende tiener dat iedereen afglijdt tot dit niveau."

F. "Tiens, is dat weer in om haarwortels grijs te verven?"

Of had u een beter idee over wat in zou kunnen gezegd hebben?

Een vluggertjen

"Ach, Pierre" stamelde ze; "Ik had u niet verwacht". Ik stond dan ook verdoken in het portiek waar ik haar al een kwartier aan het opwachten was. Een rode blos verscheen op haar wangen. Ze grabbelde in haar handtasje op zoek naar haar sleutel. "Als ik kan helpen...". De gedachte alleen maakte haar van slag en even later zaten we op onze knieën de inhoud van haar handtas bijeen te zoeken. Terwijl ze de deur opendeed zag ik haar snel een muntje in haar mond proppen. "Ik heb niet veel tijd, 't zal een snelle beurt moeten worden". In zo'n materies grijp ik de spreekwoordelijke koe liever direct bij de horens. "Maar Pierre, stamelde ze, 't is bijna een jaar geleden dat je hier was... en dan snel snel...". Ze moest een paar keer slikken. "Sorry schat, 't is niet persoonlijk, maar ik moet er binnen drie kwartier echt vandoor. We hebben ondertussen al 5 minuten verspild". Ik installeerde me in fauteuil terwijl zij alles in gereedheid bracht. "Had je speciale wensen" vroeg ze terwijl ze kokket haar haar achterover gooide. "Wil je iets drinken? Een coupken?" "Djezus Daisy, 't is acht uur 's morgens." "Sorry, van de zenuwen." Ze sloeg zelf haar glas achterover. En daarna het mijne. Ze staarde mij met vragende ogen aan. "Jaaaa" vroeg ik. Ze wees naar de boebel in mijn broek. Ik liet mijn hand zakken en gooide haar mijn sleutels toe. Drie kwartier later zat het klein onderhoud erop. 117 euro. BTW inclusief. Meer moet dat niet zijn.

protterdeprotterdeprot

Scheten laten. Iedereen doet het. Zelfs Angelina Jolie laat er gemiddeld een stuk of twintig per dag. En reken maar dat Vanessa Paradis "Merde espèce de pétard, t'es vraiment degueualasse!" roept als Johnny Depp een knaller laat onder het echtelijk dekbed. Nu is een scheet laten een perfect normale lichaamsfunctie. Maar net zoals boeren door onze etiquette in de banbliksem geslagen. Dus moeten we ons excuseren. Terwijl het soms ongelooflijk deugd kan doen om zo'n knaller te laten. Mijn lievelingsscheet bij far(t) is buiten op de fiets als het vriest. Even recht op de trappers... een ontlading... en dan naar de "scheetwolk" kijken. Love it.

Het wordt natuurlijk een pak delicater als er volk rondom je staat. De anus van de assertieven onder ons staat nog na te dampen als ze al luid "wie heeft er hier een scheet gelaten?" staan te roepen. Waarbij iedereen naar iedereen begint te kijken, behalve naar de klokkenluider in kwestie. Timide als ik ben probeer ik met dichtgeknepen billen er zo'n lange stille te laten waarna ik mij heel discreet een paar meter verderop verplaats. Japans wetenschappelijk onderzoek heeft echter uitgewezen dat ik toch wat inventiever zal moeten zijn... Mijn favoriet blijft het opnieuw volledig inhaleren van de scheet. Is volgens mij co²-neutraal en conform de Kyoto-richtlijnen.

James Dean on chablis

Die vrijdag aan een tankstation tussen Zwalm en Zottegem. Wat er precies gebeurde zal ik nooit te weten komen denk ik. Werd ik bedwelmd door benzinedampen? Kreeg ik een black out? Feit is dat ik er even niet was. The next thing i know is dat ik tegen mijn auto geleund sta en opmerk hoe duur de brandstof wel geworden is. 50 euro voor 30 liter diesel. Afzetters. Dat zijn meer prijzen voor benzine. Of wacht. Het was ook voor bezine...

De dame van het tankstation was zo vriendelijk om de dichtsbijgelegen garage te bellen. Dat bleek die van de buurman van 150 meter verder te zijn. Ik kon in neutraal de garage binnenfreewheelen. De tank werd leeggepompt. De garage zelf was, ik wik mijn woorden, authentiek en very retro. Aan de muur hing een zwart-wit poster van James Dean. In ontbloot torso. "Da was pas nen echten vent" zuchtte de man. "Tegenwoordig zijn het allemaal van die jeannetten". Ik knikte vriendelijk terug. De James Dean van februari droeg een boxershort en zag er behaard en ook erg manlijk uit. Die van augustus die wat verder hing droeg een minuscuul zwemslipje. De man zag dat ik ernaar keek en vroeg of ik ook graag zwom. Ik slikte en schudde van nee. "Spijtig" zei hij en wreef wat zweet weg van zijn voorhoofd. Hij had twee enorme handen maar raar genoeg geen zwarte vingernagels of vetvlekken. Hij moet gezien hebben dat ik naar zijn handen staarde en zei bijna verontschuldigend "Nivea. Zo van die blauwe blikken doos. Kan voor alles gebruikt worden". *vette knipoog*

Een luide rochel van de afzuigmachine gaf aan dat de benzine ondertussen uit mijn tank was. Ik voelde de bui al hangen toen ik vroeg of ik met bankcontact kon betalen. Met de vijf euro in mijn achterzak zou ik niet ver springen. Met mijn leeggepompte brandstoftank ook niet. Maar de man in kwestie lachte vriendelijk en zei "lot mor zitten". Hij keek me aan en trok een weer oog. Of was het een tic? Ik ging veiligheidshalve tegen mijn portier staan en propte hem de 5 euro in de handen. Het toeval wou dat ik net drie flessen wijn in mijn wagen had liggen. De man was ondertussen de jerrycan met 10 liter diesel die we van het tankstation hadden meegenomen aan het leeggieten. Ik bukte me en nam een fles rode wijn. Plots voelde ik een hand op mijn schouder. Zijn gezicht kwam dichterbij. Ik rook een vreemde mengeling van smeerolie en talkpoeder. "Kem liever witten". Ik stopte de fles chablis in zijn grijpgrage handen en dook de koffer, euh mijn wagen in en scheurde de N46 richting Aalst op.

De moraal van het verhaal? Kalenders van James Dean zijn zo fout. U heeft er geen gedacht van. En o ja. En best altijd een fles wijn in je auto bewaren voor het geval je in natura zou moeten betalen als je benzine in je dieselwagen kapt.

Ik ga voor de hulplijn Walter

Ik ging te biechten bij de duivel. Of althans zo voelde het toch aan. Ik ben hier namelijk met de bruine envelop bezig. Niet dat ik hier mijn hoofd moet breken over Luxemburgse rekeningen of over massa's restaurantbonnetjes. Maar een simpele duif als ik raak er toch niet altijd zelf uit. Vandaar dat ik nu al een paar jaar gewoon naar het ministerie van de belastingen bel hier in Aalst. En ik moet zeggen dat die mannen me daar altijd goed helpen. Ja mannen, want ik word al jarenlang geholpen door een man. Vrouwen gaan daar enkel met de koffie rond denk ik.

Ik ben ook altijd goed voorbereid voor ik bel. Mijn vragen staan netjes genoteerd met mijn stylo van Rabobank, gekregen tijdens de ronde van Vlaanderen, zodat ik meteen ter zake kan komen. Belangrijk is ook om in codetaal te praten. Zo een beetje als bargoens. Het schept meteen een band als je kan praten over den 1250 of den 1385.

De eerste keren naar de belastingen bellen is wel wennen, want je verwacht halvelings dat ze het gesprek gaan opnemen of plots een dossier uit hun kast gaan opdiepen om een oude rekening te vereffenen. Ik geef toe dat, alhoewel ik enkel voor de nieuwe maatjes naar Zuid-Nederland rij, me soms toch het gevoel bekruipt om aan de telefoon dan een valse naam op te geven. Niet dat ik iets te verbergen heb. Maar Tom Boonen is er toch ook schoon ingeluisd. En ishtar ook.

Ik beeld met tijdens onze telefoongesprekken ook altijd in dat aan de andere kant van de lijn men nog in de tijd van "De Collega's" leeft. Een man met grijze stofjas zit dan aan een bureau met rond hem uitpuilende ijzeren archiefkasten met van de die donkergrijze klasseurs. Met een potje paperclip (attachkes voor de ingewijden) op de rechterhoek van het bureau. En tussen de fardes staat dan een telefoontoestel met draaischijf. Naast de typemachine. Althans dat beeld ik me toch in.

Misschien dat de belastingen ondertussen via de openstaande telefoonlijn mijn pc binnenglippen om met meer dan bijzondere interesse mijn vakantiekiekjes uit Andorra te bekijken. Ik kan me ook voorstellen dat zij het toenemende succes van tax-on-web met lede ogen tegemoet zien en af en toe een tas koffie over de enige pc in het gebouw gieten waar al de aangiftes toekomen. Overbelasting van de site heet dat dan... Ha, overbelasting. Hebt u hem? Ik ben hier grappiger dan ik dacht... Hopelijk lach ik even hard als ik mijn afrekening krijg.

liever dan te posten dat ik niets om te posten heb, heb ik niets gepost.

What's eating pierre du coin? 't Is hier nog stiller dan bij de merchandising-shop van ishtar in café de drie velden in Geraardsbergen. Op den duur werd ik er zelf ambetant van dat er hier niets te beleven viel. Tot ik me realiseerde dat ik zelf natuurlijk een niet onaanzienlijk deel van het probleem ben. Maar meteen ook van de oplossing. Ja, het leven kan simpel zijn. Soms.

Onderstaande feiten waren in ieder geval geen oorzaak van de oorverdovende stilte:
* het feit dat wij nu een digicorder hebben en al een week of drie van gratis en voor niet naar prime en 27 andere kanalen kunnen kijken.
* het feit dat ik heel occasioneel eens naar mijn restaurant, sterren op de dansvloer, sara, de Pfaffs, de Planckaerts en Mc Leods daughters durfde te kijken maakt mij nog niet tot een vtm-groupie. Dus alle weddenschappen wanneer die vtm-sticker op mijn wagen zal prijken, vervallen bij deze.
* ik ben niet aan het recupereren van de 20 km van Brussel.
* als officieel voorzitter van de Aalsterse fanclub van het Zwitsers voetbalelftal, kreeg ik niet de verhoopte gratis tickets en logement aangeboden van de Zwitsere voetbalbond.

De volgende zaken daarentegen hielden mij de voorbije weken wel van mijn pc af.
* Ik ben hier mezelf wat beter aan het leren kennen en proberen de chaos in mijn hoofd en leven wat te ordenen. Lijkt simpel maar is het jammergenoeg niet echt.
* In september komt er een tweede du coinken bij.
* enige blogmoeheid manifesteerde zich en liever dan te posten dat ik niets om te posten heb, heb ik niets gepost.

Voilà. Bent u meteen weer mee. Tot binnen een maand of twee...

it doesn't get any better than this folks...

(de rest staat op flickr)


Vorige week zijn mijn twee vrouwen naar K3 geweest in Antwerpen. Ik ben meegeweest tot de deur. Maar dit was een girlie-thing dus ik zou hen gewoon na de show weer oppikken. Ik had dus een uur of twee te spenderen in Antwerpen.

Mmm, wat kon ik allemaal doen? Zou ik op zo'n sightseeingbus stappen? Zou ik mij op een zonnig terras tegoed doen aan een paar bollekes? Gewoon lopen en telkens de tweede straat rechts en dan de tweede links nemen en kijken waar ik uitkom?

U merkt het. Aan ideeën geen gebrek... Maar de waarheid mijn beste vrienden is dat ik via de Meir naar de Onze-Lieve-Vrouwecathedraal ben gewandeld en daar anderhalf uur heb rondgelopen en foto's genomen.

It doesn't get any better than this folks... Zelfs op seniorennet lees ik boeiender verhalen...

some magic with my finger

U moet vandaag de dag een groot kieken zijn als u niet weet welk weer het morgen zal zijn. Oftewel vertelt Frank, Sabine of Jill het u wel in het weerbericht op tv, oftewel hoort u het wel op de radio. Voor wie dat nog niet volstaat kan altijd eens naar het KMI bellen of op tinternet kijken. Er bestaan zelfs weerberichten alleen voor jouw stad of streek op de regionale tv's. Het is nog wachten tot KMI haar site linkt met google earth en je kan straks zien of je tuin overmorgen droog zal zijn.

Maar sinds gisteren kan u voor uw prangende weervragen bij mij terecht. Want ik heb nu mijn barometer. Niet zo'n electronisch spul dat naast temperatuur binnen en buiten en het aantal gelaten scheten in de kamer, ook een soort barometerfunctie heeft. Neen. Ik heb het over the real thing. Zo één had mijn grootvader vroeger ook. En als kind weet ik nog hoe hij iedere keer weer met zijn vinger tegen de barometer tikte. Dus iedereen die nog een communiefeest heeft of een terrasken wil plannen moet maar mailen. Ik doe wel some magic with my finger.

En als voorproefje geef ik alvast het weer voor morgen: "veranderlÿk".
Zo, nu weet u ook wat aan te trekken morgen...

Dochterlief versus Leterme

Het Iberisch schiereiland.
Die term gebruiken we als we het over Spanje en Portugal hebben. I-be-risch-schier-ei-land. Kan het nog ingewikkelder? Geen idee.

Maar het kan in ieder geval veel en veel eenvoudiger. Want zonet vond dochterlief
het woord "Sportugal" uit. Geniaal gewoon. En nog maar drie jaar en 8 maand oud. Il faut le faire. Aan dit tempo heeft ze nog voor haar vierde een oplossing voor BHV. Ik denk niet dat Leterme dit (=oplossing BHV vóór vierde verjaardag regering Leterme I) voor elkaar krijgt...

Ken uw pappenheimer

Pironik dacht dat hij hopeloos gedateerd was, maar ik ben nog vele achterlijker. De ene helft van bloggend Vlaanderen heeft de kwis al op zijn blog gepleurd, de andere helft heeft er al één ingevuld.

Omdat ik nu eenmaal een trendvolger ipv trendsetter ben, komt hier ook mijn kwis. De vragen zijn eigenlijk wel vrij moeilijk. Maar ik koester dan ook mijn zorgvuldig opgebouwd imago van mysterieuze blogger.

U mag uw score delen met de goegemeente in de comments.
HIER klikken voor de grote prijs pierre du coin

zintuiglijk stoksken

Ik kan hier al een serieus kampvuur maken met al die stokskes die ik de afgelopen weken en maanden hier op mijn bureau heb laten liggen. Ik zal proberen er alvast toch ééntje te beantwoorden. Eentje van Elke over de zintuigen.

Top 3 van mijn neus
1. "Tiens, vers gemaaid gras ruikt eigenlijk goed" dacht ik daarnet nog bij mezelf.
2. De geur van zelfgebakken brood die langzaam ons huis vult.
3. BBQ-kruiden. Ik smijt altijd wat extra peuten op de BBQ. Vanaf dat de subtiele geur zich een weg heeft gebaand doorheen mijn neushaar, begin ik spontaan te kwijlen. En ja, ik heb het juiste potje met kruiden genomen!


Top 3 van de smaakpapillen
1. Vroeger mocht ik geen kaas. Enkel sneetjes jonge kaas. Maar sinds een vakantie in de Provence heb ik echte kaas leren appreciëren. Sindsdien ga ik regelmatig eens naar een kaaswinkel. En daar heb ik enkele weken geleden "Bleu du berger" leren kennen. Een romige, blauwader kaas op basis van rauwe schapenmelk. Verrukkelijk.
2. Zo van de rode snoepjes. Bij ons noemen ze die "poepkes". Zo van die bolletjes met een snee in. Zoals een fraai gevormd poepken. 't Kan me niet schelen wat Freud erover zal zeggen, maar ik hou van poepkes. Liefst een stuk of vijf tegelijk.
3. Een aardpeer. 't is een groente die de meesten niet kennen. Maar ze zat een keer bij ons groentepakket van de loods (biologische boerderij). Een soort van knolvormige wortel die je schorseneersgewijs moet schoonmaken en die een verrassende notensmaak heeft!.
En niet dat ik het veel eet. Maar een lekkere oester met een paar druppels citroen. Verrukkelijk.

Top 3 van oren
1. Ik kan ongelooflijk genieten van een onweer. Hoe de wind plots wegvalt. Stilte en dan plots die eerste krakende donderslag. En dan in bed liggen luisteren met het raam open hoe de donder langzaam wegdeint.
2. Muziek. Teveel om op te noemen. Maar een avondlijke autorit op de autostrade met een goede liedje. Momenteel ligt "cure for pain" van morphine op. Zalig.
3. Als dochterlief blij "papa" roept als ik haar afhaal op school.

Top 3 van de ogen
1. Van een prachtig genomen foto kan ik wel even stil worden.
2. Mooie landschappen. Of het nu op reis of gewoon onderweg met de auto. Ik durf de wagen al eens aan de kant te zetten om eens vijf minuten uit te stappen en in stilte te genieten.
3. Ik ben verzot op mooie stenen. Zo van die kleine blinkende in allerlei kleuren. Ik stop die allemaal in een potje en haal ze er dan af en toe eens uit om er het zonlicht op te laten vallen. Very zen indeed.

Top 3 van de huid
1. Een lekker lang bad met een goede geut badolie. En dan als een gerimpeld oud peetje er na een anderhalf uur weer uitkruipen.
2. Het gevoel van een been of arm die slaapt vind ik eigenlijk wel leuk.
3. 't is misschien niet erg not done, maar ik kan ongelooflijk graag in mijn neus peuteren. U heeft er geen gedacht van hoeveel deugd een mens daarvan kan hebben. En mijn oren uitkuisen met een oorstaafje is ook de max.

Wie het stokje wil mag het gerust meepakken. Ik heb er nog genoeg.

Best niet lezen op uw nuchtere maag....

Wie mij een wat kent, weet dat ik niet echt technisch onderlegd ben. En dan blijf ik nog vriendelijk voor mezelf. Maar één van mijn lievelingsspreekwoorden luidt "in het land van de blinden is éénoog koning". En doordat ik begin deze week op een namiddag helemaal alleen op het werk was, was ik meteen ook gepromoveerd tot ict-verantwoordelijke. Naast big chief, secretaresse, salesmanager en beheerder van de zwarte kas.

Die middag was ik bezig het defecte toetsenbord van een collega te vervangen toen ik het omdraaide om eens te kijken of er nog batterijen in zaten. Ja, de collega typt op een draadloos toetsenbord. Ik daarentegen doe het nog met snoer. Soit, dat omdraaien had ik precies beter niet gedaan. Een ware lawine van klein gevaarlijk afval dwarrelde op het bureau neer. Ik herkende restanten van een martino en een broodje tonijn, een tros dode huidcellen, snel wegkruipende levende huidcellen, een half uitgerukte wenkbrauw met intacte wortelkanaaltjes, een afgescheurd stuk teennagel, aaneengeklitte pellekes, een beschimmeld en reeds half verteerd brok vitabis, 5 neuskeutels en 1 bolletje oorsmeer. Dat laatste was er eigenlijk wel teveel aan. En mijn 3 boterhammen met kaas en royco-minute-soup gutsten over het toetsenbord. Als het nog niet kapot was daarnet, dan nu wel zeker.

En, wie durft de uitdaging aan? Wie is mans of vrouws genoeg om nu, direct, toute de suite zijn of haar toetsenbord om te keren en uitgebreid de inhoud te analyseren.
I dare you! En ge moet geen excuses zoeken. Ik weet dat er nu een exemplaar vlak voor u staat.

Uw maaginhoud en zure oprispingen mag u in de comment kwijt!

no shuffle

In 't middelbaar woonde een paar huizen verder een vriend. Correctie een klasgenoot. Ik ging er wel eens heen om zijn huiswerk wiskunde af te schrijven. Ondertussen kon hij genieten van mijn aanwezigheid. Verder hoeft u daar niets achter te zoeken hoor!

Terwijl ik ijverig zat te pennen wilde hij per se altijd wel wat muziek opzetten. Hij had namelijk een vrij uitgebreide platen en cd-collectie. Ik daarentegen had drie singles (aha - take on me, starship - nothing's gonna stop us now en Kim Wilde - You came), 1 LP (Modern Talking) en 1 CD (verzamelaar van Raymond). Hij daarentegen grossierde in allerlei foute muziekkeuzes. Althans dat vond ik toen. Het rare is dat ik groepen als "Tone Loc (funky called Medina)" en Deee-Lite (groove is in het heart) naderhand best wel te pruimen vond.

Er was toen ook een Belgische groep waar hij vrij wild van was. Muziek was eigenlijk vrij simpel eind jaren '80 en begin jaren '90. Je had house-muziek en studio-brussel-muziek. Je had muziek die de klasgenoot goed vond en je had de goede muziek. Was het zijn overdreven enthousiasme die mijn slechte-muziek-radar deed aanslaan of was ik te verdiept in het overpennen van zijn huiswerk? Feit is dat ik daar toen aan het bureau in zijn slaapkamer een unieke kans liet liggen om FRONT 242 een jaar of tien eerder te leren kennen. Het was pas veel later op een fuif dat plots het licht aanging.

Mijn date met Freya. Take two.

Kus een politicus. Dat was slagzin van de campagne van vzw "de wakkere burger" waarmee ze de kloof willen dichten tussen burger en politici. Via een datingbureau. Dat zag ik wel zitten en dus schreef ik me in. En vorige week. Plots. Een telefoontje.

Maar ik had het de afgelopen weken al in de mot. Het bleef opvallend stil onder de vrouwlijke ministers en parlementsleden. Geen gekissebis of nachtelijk armgeworstel. Geen geheime dineetjes of volgekrabbelde bierviltjes in de kroegen van Laken. In de plaats ellenlange wachtrijen bij "Coiffeur Bernard" en "Nailrepair Nadine". Het woord dat Du Coin zich had ingeschreven in het datingbureau ging als een lopend vuurtje door de damestoiletten van de wetstraat.

Ik stel niet graag mensen teleur dus ik had veiligheidshalve een paar antwoorden klaar, kwestie om niet teveel vrouwenharten te moeten breken:

* "Ach, Anisa kind. Had jij speciaal je linker- en rechterschoen omgewisseld bij sterren op de dansvloer om er vlugger uit te liggen? Spijtig. Maar ik laat deze dans ook aan mij voorbijgaan."
* "Céline. Ik geef toe dat ik wel gecharmeerd was van je eigenhandig gehaakt marcelleken. Maar ondanks mijn gespierde torso was het toch wel enkele maten te groot. Wij kennen allebei wel iemand daar wel blij mee zou zijn hé..."
* "En Ulla. Wat zou er inderdaad mooier zijn dan aan jouw zijde de openingsceremonie van de Olympsche Spelen meemaken? Maar door het feit dat je schreef dat er onverwachts een pak plaatsen waren vrijgekomen, voelde ik me toch wat tweede keus."
* "Aan de vrouwlijke politica die de woorden "vasthouden" en "bakkebaarden" combineerde met een ander werkwoord in haar openingszin, u liet me blozen en dat is zeker een bonuspunt, maar anonieme reacties worden onherroepelijk geweerd."
* Aan mijn twee mannelijke fans: "Sorry Pieter, maar in Aalst hebben we geen cinema waar een helicopter kan landen. En Elio, ik had graag naar je workshop "hoe laat ik mijn tegenstander zweten" gekomen in je privé-sauna, maar het datingbureau is blijkbaar beperkt tot het Vlaamse landsgedeelte."

Maar ik moest geen van mijn gerepeerde zinnen gebruiken voor het telefoontje. 't Was iemand van de wakkere burger. Die dinsdag een gesprek wou over mijn motivatie om deel te nemen. Hugh? Mijn motivatie was nochtans heel kort en helder geformuleerd: "Freya, je mag zelf datum en plaats kiezen. Alleen op zondagavond kan ik niet. Dan kijk ik naar prison break." Wat valt daar nu nog aan te verduidelijken?

ps. mocht iemand van de wakkere burger of mijn potentiële politieke date dit stukje te lezen krijgen...Ik heb dit alles met de tongue in the cheek geschreven. Figuurlijk hé mensen. Ik ga hier maar onverwijld afronden voor ik hier nog meer schade aanricht.

Last van extreme winderigheid

Modewoordjes. U kent ze wel. Ze bekken goed en we hebben de neiging ze te pas en vooral te onpas te gebruiken. We springen erop als een Tibettaan op een fakkel. We kauwen er wellustig op en spuwen ze na een paar weken weer achteloos weer uit. Tot een ander het afgesjiekte woord weer opraapt en opnieuw in z’n mond steekt.

Modewoordjes ontstaan niet zomaar. Ze worden gelanceerd. Herman Brusselmans moest maar al mekkerend onze zondagavond afsluiten met ‘ik dank u voor uw waaaaandacht’, of de volgende maandagochtend liepen wij dit allemaal als onnozele bakvissen na te bauwelen. Gelukkig was ik toen ook een onnozele bakvis. Want het wordt pas helemaal belachelijk als mensen zonder last van puisterigheid en een verstoorde hormonenspiegel dit gaan nadoen. Andere voorbeelden van modewoordjes die spontaan bij mij komen opborrelen:
Het filmmodewoordje “hasta la vista baby”.
Het politieke modewoordje “onverwijld”.
Het soapseriewoordje “How are youuuuu doing?”
Het sporterswoordje “Ik ga het zeggen Walter”.
Het sexueel geladen woordje “ik heb niet geïnhaleerd”.

Dochterlief (3,5) is ook gevoelig voor modewoordjes. Gezien haar leeftijd beperkt ze zich gelukkig tot één modewoordje per keer. Om de drie normale woorden wordt het modewoordje geplaceerd waarbij ze dan heel aandachtig naar onze reactie kijkt. Lachen of zelfs maar glimlachen is hier totaal uit den boze, want dan wordt de verhouding opgedreven naar 2 normale woorden en één specialleken.

“Prot” staat reeds wekenlang op nummer één. Protterdeprotterdeprot. Ik word helemaal zot van dat geprot. Prot wordt bij ons thuis lustig vervoegd (ik heb geprot), verkleind (hé protterken) of in samenstelling met alle haar tot nu toe bekende woorden gebruikt (protsoep, protzetel, protpoes, protkus, protbad, protradio, protsmurf, protchoco, …). Net wanneer je denkt dat het modewoord afgedaan heeft en ze het ondertussen vergeten is, moet je natuurlijk zelf een knaller laten waarna het “geprot” weer doorgaat tot de dag wordt afgesloten met een “slaapwel protterken”.

het Sint-Truiden van de blogsfeer

De blogroll. Een soort incesteuze bedoening waar iedereen het met iedereen doet. Als echte klikhoeren wordt schaamteloos gelinkt en gelonkt naar medebloggers in de hoop een wederlink te versieren. Met een broek vol goesting bespringen we ook de blogrolls van anderen in de hoop om er nog een paar binnen de doen. En wie niet teruglinkt wordt de volgende morgen genadeloos uit bed geschopt.

Midden deze decadentie is Freaq plots tot inzicht gekomen. Heeft hij zich neergelegd bij het feit dat hij nooit meer dan een handvol lezers zal hebben? Hebben de vele onbeantwoordde liefdes zijn jongenshart genadeloos gepierced met naaldhakken? Feit is dat hij als een afgewezen minnaar fel om zich heen begint te schoppen. Hij heeft zelfs de pretentie om zijn blogroll, nochtans één van mijn favoriete jachtterreinen, om te vormen tot een top 40. Wulps koketterend strijkt hij met de ene hand stijgers wat stroop om de mond terwijl de andere de dalers een kaakslag toedient.

En het werkt nog ook verdomme! Mijn aanvankelijke opluchting in de top 40 te staan maakte alras plaats voor een knagende twijfel. Ik zak van plaats 16 naar 17. Ik sta gewoon te kijk als het Sint-truiden uit de blogosfeer...

Zou Hij mij beu zijn? Ik die altijd als ik op vakantie aan de zee was, zijn gazette kocht zodat hij eindelijk zijn villa with roam for a goat in Langemark kon kopen. Hij, voor wie ik mij stalksgewijs comment na comment vermomde als DANZEL. Hij, de enige reden waarvoor ik nog bij het prehistorische blogspot blijf en niet overloop naar het veel hippere wordpress omdat ik weet dat hij zo'n technische overgang niet aankan...

Skagen pakte na het decor ook moeiteloos Aalst in...

Zaterdagavond stond toneelgezelschap Skagen geprogrammeerd in CC De Werf. Deurdedeurdeur is een komedie waarin, wat had u anders gedacht, deuren centraal staan.

Ik weet dat ik als kind nog naar dergelijke stukken op de nederlandse tv heb gekeken met o.a. Piet Bambergen in de hoofdrol. Net zoals bij deurdedeurdeur bestaat het decor uit een stuk of acht deuren. Timing is bij dergelijke stukken steeds cruciaal. Vanaf het moment dat de actrice/echtgenote in deur 1 verdwijnt, komt de minnares uit deur 3 en zit de schoonvader ondertussen in de kast verstopt. enz. enz. Het was een techniek die Skagen tot in de perfectie beheerste in een bij momenten hilarische voorstelling. Grappig was ook dat alles in het decor ingepakt was in beige tapis-plein (voor wie de titel van de post niet doorhad, gelieve deze nu nog eens te lezen), tot telefoon en bloempotten toe.

In een eerste deel zagen we de acteurs van Skagen die zich voorbereiden op de première van het stuk. In een tweede deel werd het decor gedraaid en maakten we de intriges en ruzies achter de scène mee. Het derde deel, een paar weken later, laat opnieuw de voorstelling zien waarbij vanaf het begin alles in het honderd loopt. Een knap staaltje van de acteurs. De Werf zat afgeladen vol mocht ik constateren vanop de voorlaatste rij van het balkon en aan de lachsalvo’s te horen lustten de anderen er ook wel pap van. Een aanrader!

Voor mij had de voorstelling nog een extra dimensie. Yves Degryse, één van de acteurs, komt uit hetzelfde dorp (Leupegem - bij Oudenaarde) als ik. We hebben bij jeugdtoneel Litoziekla zelfs nog samen op de planken gestaan. Yves bouwt ondertussen een succesvolle toneelcarrière uit. Ik heb na Litoziekla nog een jaar of twee voorgelezen in de kerk in Leupegem. ’t Kan verkeren.

Dit bericht stond ook hier

the block in Aalst

Wij zijn onze slaapkamer aan het aanpakken. In "The Block" op VT4 krijgen ze meestal een week om een kamer af te werken. Die limiet hadden wij onszelf ook opgelegd. En zelfs scherper gezet tot vijf werkdagen. Het feit dat in The Block werkdagen ook effectief werkdagen zijn (lees de deelnemers mogen pas na hun job, dus vanaf 17u beginnen) en bij ons eigenlijk vakantiedagen doet hier niets terzake. Bij ons geen werfleider Sanchez of Hanne Troonbeecks die met doe-het-zelf-waardebonnen strooit, maar een tweetal Chinese vrijwilligers. Dat laatste was ironisch bedoeld hé. Voor u gaat denken dat wij Chinese illegalen inzetten om de slaapkamer in orde te zetten. Ik heb het hier over mijn twee sidekicks die mij de fijne kneepjes van het betere handwerk bijbrengen.

Is reeds gedaan: behangpapier af. Gaten geplamuurd. Kliklaminaat gelegd. Plinten gezet. Tasso aan muur.
Moet nog gebeuren: verven. In wit. Want een slaapkamer moet rustgevend zijn. Maar ook een muur in rouge baiser! En we zijn in blijde verwachting van een nieuwe slaapkamerkast!

En als u mij nu wil excuseren. Ik ga wat handcrème aanbrengen.

verschoning mijn Heer. verschoning.

Lap ik heb het hier al zitten. Een paar minuten duurde mijn licht euforische stemming. Zo content van mijn eigen dat ik nog eens gepost had. Ik zat geduldig te wachten tot een eerste bezoeker zou binnenvallen en in de comments mij zou laten weten hoezeer hij/zij de paasprimeur wist te smaken.

Maar ik had beter moeten weten. Het is nu eenmaal not done om met sommige dingen te lachen. En één daarvan is met het sacrale paasritueel. En dan zeker niet op paaszaterdag. Luttele tientallen minuten voor het paasfeest.

Een banbliksem van hierboven heeft zonet mijn blogroll en mijn volledige archief gewist.

Laat pasen ook voor pierre du coin het feest van de verrijzenis worden. In de tussentijd verblijf ik al boetedoende op mijn knieën.

UPDATE: Halleloeja!

de paasprimeur

De bezoekerscijfers liegen er niet om. Gelukkig komt hier nog af en toe iemand binnenwaaien via google doordat ik stiekem hier en daar enkele sexueel geladen woorden in posts laat binnensluipen. Maar die enkele zwaluwen maken de lente niet. En zwaluwen zijn trekvogels; geen honkvaste mussen.

De redenen voor mijn afkalven. Tja, Herman Brusselsmans schrijft tegenwoordig sneller een boek dan ik een nieuwe post. Ik zal mij hier serieus moeten herpakken vrees ik. En die genante foto's van mezelf on line zwieren. Ik weet het.

Ik heb er eens lang over nagedacht over hoe ik zieltjes kan (terug-)winnen. Lezers willen het gevoel hebben dat ze belangrijk zijn. Er zijn 566.333 blogs in Vlaanderen. Of toch zoiets. Wie eruit wil springen moet iets extra kunnen bieden.

En daarom, mijn beste lezer, krijgt u van mij de paasprimeur. Nog voor dochterlief, mijn eigenste bloedje, morgenvroeg paaseitjes mag rapen in de woonkamer, krijgt u reeds een voorproefje. Ik heb er lang over nagedacht. Het feit dat ze al van 18u30 ligt te slapen en nog niet kan lezen heeft mijn keuze enigszins vergemakkelijkt. Maar ooit zal ze misschien deze tekst lezen en beseffen dat papalief de paasprimeur heeft verkocht voor een enkele lezer meer...

Ik hoop dat u de waarde van deze geste weet in te schatten en kliksgewijs weet te vertalen.

De wondere wereld van Benny. En van pater Versteylen.

Dit bericht vond ik bij de wondere wereld van benny
Benny leeft dan ook in een wondere wereld. Met soms wonderlijke hersenkronkels.
Maar ik heb toch ferm gelachen.

"Luc Versteylen brengt een nieuw woordenboek uit. Zijn Agalevsicon kant zich tegen de verengelsing en verhollandsing van onze taal. Zo wordt ‘klaarkomen’ vertaald in ‘juichen’ en ‘schaamhaar’ in ‘tuintje’.

De zin “Toen papa het tuintje van zijn dochter zag, begon hij spontaan te juichen.” krijgt plots een hele nieuwe betekenis…"

Let u ook op de wondermooie lay out bij Benny!

ik schrijf terwijl ik verblijf

"In de hoop u hiermee van dienst geweest zijnde, verblijf ik inmiddels"

Wat een gedrocht van een zin! Jarenlang ben ik hem niet meer tegengekomen. Ik dacht dat hij uitgestorven was ergens in de jaren '80 samen met de cherry coke. Maar toen verraste hij mij. Als afsluiter in een email dan nog wel ... Een oud relikwie in een moderne drager. Het is zoals George Bush die crocs draagt.

Vooral dat "verblijf ik inmiddels" intrigeert mij. 't Is alsof er nog iets achter moet komen. Zo van "verblijf ik inmiddels achter mijn schrijftafel en kijk uit naar nieuwe tijdingen van uwentwege". Alsof je niets beters meer te doen hebt dan te verblijven en te wachten op een antwoord. Dat moet vroeger nogal meegevallen hebben met de werkdruk als u het mij vraagt.

Ik zie gaarne zo spoedig mogelijk uw antwoord tegemoet in de comments.

Kijk, is dat geen Du Coin aan de muur?

Ja, ik volg nog steeds avondschool fotografie (cursus "digitale beeldverwerking").
De eerste module liep tot december en bibi behaalde zelfs 92%. Niet zo goed als Bart De Wever, maar toch stukken beter dan Bart Somers. Soit. Het feit dat men leerlingen wil stimuleren om er nog de module "digitale beeldverwerking voor gevorderden" aan te breien zal wel meegespeeld hebben bij de royale puntentoekenning. Ook het feit dat zowat iedereen 92% behaalde, deed niets af van mijn enthousiasme en zodoende weet u waar u mij kan vinden op een maandagavond...

Ik bevind mij nog steeds in goed gezelschap met mijn simpel fototoestelleken tussen al die spiegelreflexcamera's. Bij vlagen van minderwaardigheid frommel ik af en toe nog eens mijn diploma uit mijn broekzak en koester de 92. Zoals in de vorige les waarbij het ging over het RAW-formaat. Bij de "iedereen heeft toch een toestel dat in RAW kan opslaan?" antwoordde ik dan ook prompt "ik niet, maar ik heb dat niet nodig, want mijn opnames zijn zo goed dat ik ze niet meer moet bewerken", of had ik dat enkel gedacht? Achteraf?

Wat ik jullie eigenlijk wou zeggen is dat ik meegedaan heb met een fotowedstrijd rond "Aalst Carnaval". Maar liefst 4 van mijn inzendingen werden weerhouden voor de wedstrijd (lees: iedereen mocht maximum vijf foto's inzenden, ik vond er zelfs geen vijf). Het mooie is dat eind maart de winnaars bekend gemaakt worden maar dat alle inzendingen in Cultureel Centrum De Werf worden tentoongesteld. Ik heb mijn kans om mijn foto in een tentoonstelling in een CC opgenomen te zien worden dan ook met beide handen gegrepen. Volgend jaar zijn er vast veel te veel inschrijven zodat ze niet alles meer kunnen tentoonstellen en moeten schiften... Hierboven alvast mijn twee favorieten.

Pierre op date met Freya

Jaja, binnenkort gaan Freya en ik daten. Inderdaad. Goed opgemerkt. Daten. Meervoud dus. We hebben afgesproken om elkaar zeker 1 keer in de maand te zien. Maar hopelijk meer. We zien wel. 't Is eigenlijk heel snel gegaan. En niets stiekems of zo. 't Zal natuurlijk niet makkelijk zijn om zo'n bekend iemand te daten. Maar ik denk dat ze er wel snel zal aan wennen.

't Is eigenlijk allemaal hier raar verlopen ons eerste contact. Ik was ingeschreven in een datingsite. Ik koesterde niet veel hoop, maar je weet nooit dacht ik. Bij Freya was het eigenlijk ook zo gegaan. Uiteindelijk bleken onze profielen te matchen en de rest... Ja dat zien we wel...

"Zwans niet Pierre", denkt de enkele lezer die zich met moeite tot de derde alinea wist te slepen. Maar ik verzeker u dat er zeker een grond van waarheid schuilt in mijn verhaal. Ik heb me namelijk ingeschreven voor een "kus van een politicus". Een initiatief van de wakkere burger om de beruchte kloof tussen de burger en politiek te dichten. Burgers en politic stellen zich kandidaat zoals in een echte datingsite en vullen een profiel in. De wakkere burger doet de matching en je krijgt een politicus of politica toegewezen. Jij leert haar (of hem) beter kennen en omgekeerd.

Dat van Freya is natuurlijk wishfull thinking. Maar ik zou ook wel tekenen voor volgende dates:
* Een sms-relatie met Leterme met mogelijkheid om een potje te blackberriën.
* Sneller dan het licht rondracen in de bolide van JM De Decker, of toch in ieder geval sneller dan de lichtflits...
* In team met la Hermans een oplawaai verkopen aan Somers
* Samen met Verhofstadt binnenglippen op Europese tops om stiekem nog op de foto's met de staatsleiders te gaan staan.
* Samen knuffelen met burgemeester Dendert van Kruibeke.
* Samen met Dewever ieder weekend gehuld in niets meer dan de Vlaamse leeuw de wielrenners aanmoedigen.
* Samen met Dua een zweethut bouwen in den tuin en dan wat speciale kruidenthee drinken.
...

Met welke politicus of politica zou u wel eens willen daten? En vooral wie o wie durft zich ook in te schrijven?

ps. Freya, ik weet dat je iedere dag mijn blog leest. Waarom heb je nog niets laten weten? Ik verzeker u dat ik in het echte leven nog vele interessanter ben.

en het lekkerste stuksken is..........

Het lekkerste
van
een
braadkip
is
zonder twijfel
het goudbruine
velleken

Voorwaar ik zeg u: gij zult niet vloeken!

In de krant las ik dat "god" en "jezus" bijna niet meer voorkomen in onze vloeken. Enkel het "godverdomme" blijft het nog goed doen. Voor de rest vloeken wij bijna uitsluitend in het Engels. De "fucks" en "shits" bekken blijkbaar goed.

Onze vloeken worden dus blijkbaar een grote Engelstalige éénheidsworst... Lokale gespierde termen dreigen te verdwijnen. Vandaar de oproep om eens in uw geheugen te graven en u dan in de comments eens goed te laten gaan.

Ik zal bij wijze van voorbeeld het goede voorbeeld geven door u voor al wat lelijk is uit te maken:

* Klote gérard
* Merde bitten
* Toeme
* Godverdoememiljardedjzu
* Rotten otter
* Stomme kalle
* Deb
* Stom kiekie
* Keutellekker
* Breezerslet
* Holbaard
* Legt u maar te bloeien, ik kom sebiet af...
* Get een muile voor stront op te sorteren

Sango ya Mawa

Gisteren een liedje voor triestige momenten. Vandaag wil ik jullie graag een liedje van Tabu Ley en Patience Dabany leren kennen. Dit is echte feelgood-muziek voor mij. Het liedje is voor mij onlosmakelijk verbonden met het jaar dat ik Brussel studeerde. Waar anders dan in Matonge leerde ik dit liedje kennen!

New dawn fades...

Eén van de mooiste liedjes die ik ken. Eén waar ik nog steeds een krop van in de keel krijg. De bas van Hook, Curtis stem. Eerst ingetogen. Dan uiteengereten...
Ik moest eens schamper lachen vorige week toen ik de jury van eurosong hoorde zeggen hoe doorleefd bepaalde liedjes waren. Hoe ze zagen dat men geloofde wat men zong... Dit is pas een liedje met weerhaken.

Het is een nummer voor 's avonds laat. Of in de auto. Een keer of 10. Of eentje voor zonsopgang...

New dawn fades van Joy Division.

Ooit heb ik...

Linn vraagt zich op haar blog af welke grappige, stomme, speciale dingen iedereen meegemaakt heeft.
Omdat ons imago toch al lang om zeep is, kunnen die paar extra dingen er vast nog wel bij.

* In het vijfde leerjaar wou ik per sé de rol van tante Katie spelen in een musical. Ik stond toen gehuld in vrouwekleren op het podium terwijl een meisje daardoor de rol van "Bert" moest spelen. Tiens, en dan vraag ik mij meer dan 20 jaar later af waarom ik volgend jaar wil meelopen in de voil jeanettenstoet...
* Toen ik een jaar of 18 was hebben we ooit in een camping in Italië een caravan binnengekropen langs het dakraam. We hadden ons wel vermond door ons gezicht mummiegewijs met wc-papier te bekleden.
* Valt de onweerstaanbare drang om aan uw eigen scheten ruiken tegenwoordig eigenlijk nog onder de rubriek "raar" of is dat al een ingeburgerd gebruik geworden?* Op kot heb ik eens een kwartier de slappe lach gehad omwille van een friet die op de grond lach...
* Toen ik vroeger met mijn zus monopolie speelde had ik altijd een stapeltje "extra cash" bij de hand. Een soortje appeltje voor de dorst...
* Een toenmalige klastitularis trok grote ogen toen hij op een klasreunie eens vroeg wie de grootste spieker was en iedereen naar mij wees.
* Als kind had ik een ongelooflijk grote fascinatie met zakmessen.
* Ik heb de onhebbelijke gewoonte om tijdens tv-programma's en films zo in alles op te gaan dat ik "meespeel". G wordt horendol als ik Martine Tanghe steeds een antwoord geef als ze "tot morgen" zegt.
* Ik eet graag een gans zaksken van die groene eucalyptus muntjes (vingerhoedvorm) op en haal dan heel diep adem.
* Ik ben vrij slordig en slaag er in om naast een grote papierberg op mijn bureau zelfs gans mijn bureaublad van de pc ter herschapen in een chaos.
* Ik eet graag petit-prince-koeken die ik eerst laten weken in mijn soep. Niet te lang. Juist genoeg om te zorgen dat ze een beetje smashy worden en de witte crème gaat smelten. Voor de liefhebbers, preisoep werkt het best.

Zo, dat is zowat het eerste wat in een minuut of vijf naar boven komt. Feel free om uzelf ook eens goed te laten gaan in de comments. Mensen die mij kennen kunnen gerust zichzelf wat belachelijk maken, het is niet nodig mij nog meer de dieperik in te duwen.

Eurosong, of hoe de mayonaise toch weer pakt....

Zondagavonden zijn per definitie televisieavonden. Altijd zo geweest en dat zal altijd zo blijven. Reeds vanaf klein ukje die zondagavond mocht opblijven voor 't pleintje tot de luie dertiger die met zak chips onder het tv-deken naar prison break kijkt. Nu er eigelijk niet veel soeps te zien is ben ik dan ook een makkelijk slachtoffer voor het ganse eurosong-gebeuren. Vanuit onze luie zetel kraken wij met plezier onze borrelnootjes, artisten, de jury en last but not least Bart Peeters. Week na week beklagen wij ons over het povere gehalte en de dunne spoeling. Maar toch blijven we kijken.

Want hoe slecht wij de nummers vinden. Tegen dat eurosong (het echte, niet de voorrondes) begint in mei vinden wij onze inzending meestal wel zo heel slecht nog niet en hopen wij tegen beter weten in op een klein mirakel. Achteraf zijn we ziedend op die Scandinaviërs en Oost-Blokkers die altijd voor elkaar stemmen en hebben wij de oncontroleerbare dwang om ons te excuseren bij onze Zuiderburen voor onze ermbarmelijke prestatie. En toch. Ik moet maar "Liefde is een kaartspel" of "Soldiers of love" horen of ik schiet spontaan recht om mee te zingen. Die verdomde liedjes blijven altijd in mijn hoofd spoken.

En zondag hoorde ik plots het nummer "o julissi na jalini" van ishtar terug. Hooguit een seconde of 10. En alhoewel ik helemaal niet onder de indruk was toen ik het de eerste keer hoorde, schoot ik zondag plots weer in "eurosongmodus" en sindsdien loop ik hier als een onnozole kwiet van "o julissi na jalini" te kwelen.

grrr, eurosong. Doet rare dingen met de mensen... En dan mag u nog van geluk spreken dat ik in mijnen goeien ben of ik had er een geluidsfragmentje bijgesmeten. Van Ishtar, niet van mezelf...

J'aime j'aime Durbuy!

Durbuy. Een leuk stadje in de Ardennen. Heb er al eens rondgelopen. Maar nog nooit overnacht. En gelukkig maar. Want in de krant las ik dat het parket een hotelhouder uit Durbuy heeft aangehouden die stiekem het gestoei van zijn hotelklanten filmde. Voor wie al wat ongemakkelijker op zijn stoel begint te draaien: het was in hotel "Le Vieux Pont" in Barvaux. De man kon worden ontmaskerd na een anonieme tip. De politie vond een camera die verstopt zat achter een spiegel. De man verklaarde dat hij het gestoei van de koppeltjes had opgenomen voor zijn persoonlijk plezier. Dus voor wie nu ongelooflijk zit te zweten en lijkbleek ziet: hoogstwaarschijnlijk circuleert u niet op youtube of één of ander pornokanaal.

Wat hebben we nu geleerd?
1. Als u overnacht in een hotelkamer inspecteert u best eerst heel grondig de kamer. Vooral spiegels en schilderijen lijken mij een nader onderzoek waard!
2. Vrij nooit met het licht aan! Het lijkt me onwaarschijnlijk dat de man een infraroodcamera gebruikte.
3. Koester een gezonde achterdocht als de hoteluitbater zegt dat u zonder meerkost van de "speciale" bruidssuite kan gebruikmaken.
4. Vrij nooit met kousen aan, scheer uw rughaar, gedraag u als een tijger of krolse kat. Mocht u toch de camera niet gevonden hebben, dan beter goed in beeld komen me dunkt?

Tot slot vraag ik mij al de hele tijd af van waar die anonieme tip dan komt?

Du coin op Aalst Carnaval

In één van de vorige posts heb ik al een boompje doorgezaagd over de enorme stijging van de prijzen. Wie daar ook mee te maken heeft is onze koninklijke familie. Gelukkig is hun dotatie eindelijk nog eens geïndexeerd. Ze kwamen dan ook speciaal deze middag naar Aalst Carnaval afgezakt om iedereen daarvoor te bedanken.

Opgelet! Speciaal voor carnaval heb ik van mijn hart een steen gemaakt en mijn bakkebaarden afgeschoren. U kan mij tegenwoordig best herkennen aan de gouden Dame Edna-bril en de slangleren handtas.
*klik*

Stadspark Aalst on a lazy sunday afternoon

Vorige zondag stond ik met pijn in het hart toe te kijken op de grote markt naar de lopers van de Dirk Martenscorrida. Een jaar of twee geleden ging ik ook een drietal keer per week joggen. Maar dat was twee jaar geleden..

Vanmiddag heb ik mijn loopschoenen, spannende strechbroek en mijn moed bij elkaar geraapt en ben richting park gereden. Ja, gereden. Om te vermijden dat de moed mij bij voorbaat in de loopschoenen zonk heb ik de 3,5 km per automobiel afgelegd.

Ondertussen weet ik ook wel dat de grootste fout die beginnende lopers maken is om er meteen in te vliegen en zo één en ander te forceren. Ik heb dus het lopen afgewisseld met gewoon stappen. Wie zelf af en toe loopt zal begrijpen dat ik mij altijd ongelooflijk gegeneerd voel tijdens de wandelstukjes, zeker als er andere lopers in de buurt zijn. Om niet telkens te moeten doen alsof ik mijn veters strik, heb ik mijn fototoestel meegenomen. Dan sta ik altijd zogezegd foto’s te maken. Hierboven het resultaat. Mocht u hier en daar wat onscherpe beelden zijn, ligt dit aan het toestel en zeker niet aan een bevende hand…

Dit bericht verscheen ook op aalstblogt.be

Aalst Carnaval nu ook voor "teppens" en "schoitloisters"

Als ingeweken Aalstenaar probeer ik me zo goed en zo kwaad als het kan te integreren. Ik heb in ieder geval al vast werk en ben met een oilsjtenes getrouwd. Dat moet alvast in mijn voordeel pleiten. Alleen die vreemde taal leren. Dat is echt niet makkelijk. Autochtonen roepen mij vaak dingen na die ik niet begrijp. Ik lach dan maar eens en stap verder. Sinds ik den Oilsjtersen Diksjoneir heb weet ik dat als men “madja weg teppen” en “schoitloister” naar mij roept, mijn integratie nog niet echt geslaagd is.

Vandaar dat ik dan ook wel verplicht was om drastische maatregelen te nemen en mij te laten onderdompelen in het carnaval. Ondertussen heb ik toch al een keer of vier meegeweest in de stoet (losse groep) en kan ik vlotjes meezingen met “der hangt nog saus an au leppen”. Samen met mijn schoonvader zal ik ook dit jaar van de partij zijn.

Zo trok ik deze week de stad in voor mijn kostuum. Beginnen doe ik altijd in de kringwinkel. Het blijft een raar zicht om daar volwassen mannen ongegeneerd vellen frakken en vrouwenondergoed te zien passen terwijl twee rekken verder een oud vrouwtje een wil passen dat zonet door een man op hakken werd teruggehangen. Een BH en twee witte beenverwarmers later stond ik tevreden weer op straat. In de Wibra nog snel in een bomvolle winkel (solden + geen pashokje) een roos slaapkleed gepast. Mijn collega (geen Oilsteneer) trok grote ogen toen ik op zijn vraag of ik naar de solden geweest trots mijn plasticzakken opentrok.

En toen ik moe maar voldaan huiswaarts keerde, hoorde ik een oud koppel dat op de markt iets zat te drinken nog over mij zeggen ” ver dienen zo ‘k ‘t vel van men hannen plasjen’.

Missie volbracht!
(bericht verscheen ook op www.aalstblogt.be

De-goede-voornemens-show-2007

2008 is al goed begonnen en ik kom u hier nog lastigvallen met mijn goede voornemens uit 2007. Gelukkig was "stiptheid" geen van mijn goede voornemens.
Ik had me 11 doelen gesteld en uiteindelijk heb ik er zes van behaald. Met de hakken over de sloot dus... Mocht dit een schoolresultaat zijn, was dit redelijk desastreus, maar eigenlijk heb ik zelf wel tevreden.

Het ultieme verdict:
Goed voornemen 1: 500 liter water drinken op 1 jaar tijd. Tja. Not even close. Het is moeilijker dan ik dacht. Met momenten zat ik wel op schema maar bij de minste stress-oprisping greep snel weer naar de fles cola.

Goed voornemen 2: prijzen winnen met prijskampen. Is heel goed gelukt. Een overzichtje:
* concerttickets voor Suzanna Vega en tickets voor Yevgeni (via radio1)
* een paar crock-sandalen.
* een pin van Prins Klaus (prins carnval aalst 2007). U lacht, maar in Aalst is zo'n prijs onbetaalbaar.
* 2 filmtickets
* Filmtickets + VIP-ontvangst + afterparty voor Halloweennight
* Bon 25 Euro voor restaurant.
* Tickets festival in Limburg (ben ik wel niet geraakt, heb tickets teruggegeven.
* T-shirt gamemania

Goed voornemen 3: Minstens 1 keer met mijn kop op tv komen. Is tot twee keer toe gelukt. U weet wel, ik was de man met de enorme bakkebaarden...

Goed voornemen 4: onze kat Walter eens extra goed soigneren. Is gelukt, maar er is nog ruimte voor beterschap. Zeker wat het kattenluik en zijn slaapplaats betreft.

Goed voornemen 5: Onderdompeling in de koude tonne van de sauna. Is begin 2007 gelukt. Het is wel bij een eenmalige onderdompeling gebleven.

Goed voornemen 6: Mijn belastingsbrief op tijd binnendoen. Is gelukt. Met een kleine marge zelfs!

Goed voornemen 7: 1000 km fietsen. Ik ben jammergenoeg gestrand op 850 km. Maar zelf ben ik wel content. Ik ga nu meestal met de fiets naar het werk, krijg een fietsvergoeding en ik ga mijn auto zelfs verkopen!

Goed voornemen 8: Mijn talenkennis oppoetsen. Ik ging eigenlijk een paar buitenlandse blogs volgen en zou zo alles weer wat opfrissen. Is helemaal niet gelukt. Alle interessante blogs zijn nu eenmaal Nederlandstalig...

Goed voornemen 9: Een gedicht schrijven voor op de kerstkaart. Noppes. Ik had dat voornemen genomen omdat ik vroeger heel af en toe wel eens iets dichterlijks op papier zette, maar je kan dat niet forceren natuurlijk. Uiteindelijk hebben we dan maar een tekst van op het internet op onze kerstkaart gezet.

Goed voornemen 10: zelf meer koken. Ondanks een occasionele omgording van de keukenschort ben ik ook hier schromelijk tekortgeschoten.

Goed voornemen 11: mij onderdompelen in nieuwe muziek ipv te blijven vasthouden aan de eighties. Dankzij youtube een pak nieuwe bands leren kennen. Mijn top 3 van ontdekkingen in 2007:
1. Cold War Kids met "hang me up to dry".
2. The National met "slow show"
3. The Fratellis met "Chelsea dagger".
Je moet maar eens youtuben, een aanrader.

Zo. Ondanks de 6/11 hou ik hier een goed gevoel aan over. Ik werk nu aan een rits voornemens voor 2008.

Oh ja. Had ik ook niet gezegd dat ik voor ieder niet behaalde belofte een "genante" foto van mezelf on line ging zetten? Ik ben nog bezig met er 5 te selecteren en moet er nog een paar inscannen. Ja, ik heb er blijkbaar meerdere genante foto's waar ik kan uit kiezen. Maar u krijgt die binnenkort hier te zien. Dat is een belofte!

Bwards 2007+1

Schitterend nieuws: carreconfiture organiseert een nieuwe editie van de bwards. Zoiets als de oscars voor de blogs. Eigenlijk maakt het niet uit wie wint, het is in de eerste plaats een leuke manier om nieuwe blogs te leren kennen.

Hier meer info.
ps. Niet nodig om voor mij te stemmen. Ik was u al voor.

mijmeringen over 2007

2008 is nog maar begonnen of krijg hier al een stoksken tegen mijn hoofd. En ik die dacht dat stokskes uitgestorven waren. Maar als ze van gypsy komen, kan ik die moeilijk weigeren natuurlijk!

Vraag 1: 3 artisten die ik in 2007 leerde kennen.
Dat is een makkelijke. Ik ben ze nog volop aan het ontdekken. Ik heb er dus ook de nummers bijgezet waardoor ik die groepen leerde kennen.
1. The Cold War Kids met Hang me up to dry.
2. The National met Slow show en fake empire.
3. The Fratellis met Chelsea dagger.
jaja, die drie zijn echt blijven plakken.

Vraag 2: 3 dingen die ik niet licht zal vergeten
1. Na meer dan acht jaar samen dan toch getrouwd. Daar waar de meeste mensen eerst trouwen, huis kopen en dan aan familieuitbreiding doen hebben wij dat toch mooi omgekeerd gedaan.
2. Een persoon die me erg dierbaar is werd zwaar ziek maar is gelukkig aan de beterhand. Zet je toch aan het denken...
3. Ik zetelde in een assisjury en het feit om over schuld of onschuld van iemand te moeten oordelen heeft me toch wel diep aangegrepen.

Vraag 3: 3 stommiteiten/blunders/schaamtelijkheden.
1. Vergeten verjaardagen. Ja. In meervoud. Ik heb zelfs een ingevulde verjaardagskalender cadeau gekregen...
2. Ik heb de onhebbelijke gewoonte om mijn ding te doen met open wc-deuren. De snoeksprong naar de toiletdeur op het werk tijdens een grote boodschap was een goede les.
3. Na jarenlang gelachen te hebben met de metsersdécoltés (mannelijke bilspleet die tevoorschijn komt bij bukbeweging) was ik zelf meermaals het onderwerp van lachsalvo's.

Vraag 4: dingen waar ik trots op ben.
Pfff. Moeilijk uzelf zo bewierroken. Na lang zoeken toch wel twee dingen gevonden.
1. www.aalstblogt.be begint na een lange verkennende opstart eindelijk uit de startblokken te raken.
2. Zelf plak ik helemaal niet op foto's maar ondertussen lukt het alsmaar beter om anderen op foto's te plakken.

Bij deze gooi ik het stokje door naar Maarten en kladblog. Feel free guys. Anders gooi ik het stokje wel in de open haard hoor.