In juli heb ik meestal verlof. En waar vindt u mij op het heetst van de middag (we leven op hoop, we leven op hoop)? Voor de buis natuurlijk. Zeker als er een bergrit op het programma staat. Een stuk van mij supportert voor Cadel Evans. Want hij rijdt voor een Belgische ploeg. En dan voel ik mij ook wat winnaar. En hij is zo gewoontjes. En ik voel mij ook gewoontjes. En zijn mond hangt altijd zo open als hij afziet. En mijn mond hangt ook constant open.
Maar dan heb je ook de mannen als een Kirchen, Ricco of Valverde. Die er eens een plets op durven geven. In plots van gewoon te volgen. En dan gaat mijn hart sneller slaan. En dan gunnen we Evans wel het podium. Maar dan op het hoogste schotje dan toch iemand met panache. En dan voel ik mij ook panache.
4 opmerkingen:
Evans is laf. Gewoon laf. Doe mij maar Freire (omdat die voor een Nederlandse ploeg rijdt?!?)
Heb het op zich ook wel voor Evans, al is hij al minsten even erg als Indurain indertijd. De belgskes zal alweer voor volgend jaar zijn. Waar is de tijd dat Claude Criquielion tijdens de bergritten in de Tour zo een paar minuten na de favorieten van achter de bocht kwam... Zelfs dat halen we niet.
En zo is iedereen weeral gelukkig. (Voor het moment).
Ja, die Ricco. Dat leek toch nog een sympathieke. Allez, eigenlijk was het een bastard van de zuiverste soort, maar hij was tenminste interessant. Nu is hij een ordinair coureurke geworden.
Een reactie posten