Deze avond enkele stukken vlees op de BBQ, flesje wijn en my woman in front of me. Meer moet dat niet zijn. Tot ik plots 3 paar ogen op mij voelde rusten. Walter (onze kat) had blijkbaar zijn twee maten uit de geburen (ook wel den kleinen en den dikken genoemd) geïnviteerd voor een restjes-BBQ-eetfestijn. Ze zaten daar al alledrie met hun servet en bestek op het terras naar mij te staren met hun grote vleesvragende ogen. Geen gemiauw of kopjes geven. Gewoon staren. Het sussende “zeg mannen wij zijn nog maar juist begonnen, kom sebiet nog eens terug”, bracht daar geen verandering in. Kennen jullie het gevoel dat als je op een mosselsouper of zo zit te eten er ondertussen naast uw tafel al een familie (inclusief kinderen en grootouders) staat te wachten tot je klaar bent om uw plaats in te nemen? Wel ’t was zoiets maar dan met koteletten. Een middelvinger en een “hé heb ik iets van jullie aan misschien?” later, toch maar een stuk vlees hun kant uitgeschoven en dan rustig zelf verder gegeten. 10 minuten later iedereen ten huize du coin poten aan het aflikken en aan het spinnen.
zaterdag, juni 24, 2006
Mosselsoupers met koteletten
Deze avond enkele stukken vlees op de BBQ, flesje wijn en my woman in front of me. Meer moet dat niet zijn. Tot ik plots 3 paar ogen op mij voelde rusten. Walter (onze kat) had blijkbaar zijn twee maten uit de geburen (ook wel den kleinen en den dikken genoemd) geïnviteerd voor een restjes-BBQ-eetfestijn. Ze zaten daar al alledrie met hun servet en bestek op het terras naar mij te staren met hun grote vleesvragende ogen. Geen gemiauw of kopjes geven. Gewoon staren. Het sussende “zeg mannen wij zijn nog maar juist begonnen, kom sebiet nog eens terug”, bracht daar geen verandering in. Kennen jullie het gevoel dat als je op een mosselsouper of zo zit te eten er ondertussen naast uw tafel al een familie (inclusief kinderen en grootouders) staat te wachten tot je klaar bent om uw plaats in te nemen? Wel ’t was zoiets maar dan met koteletten. Een middelvinger en een “hé heb ik iets van jullie aan misschien?” later, toch maar een stuk vlees hun kant uitgeschoven en dan rustig zelf verder gegeten. 10 minuten later iedereen ten huize du coin poten aan het aflikken en aan het spinnen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Pierre, u is een plooier. Maar kom, Michel VDB zou trots op u zijn! ;-)
Ik moet spontaan denken aan Alles kan Beter: "Hoor Jos, de poes spint.." :-)
Bij ons is dat ook zo. Ik moet nog maar naar eten *kijken* of ze staan al aan mijn voeten te dralen met van die smekende ogen. En ja: ik ben ook veel te soft; nee zeggen zit er niet in :)
@freaq, zou den Michel zo content zijn met kapotgesneden varkentjes? Maar inderdaad, een schoon initiatief van de Pierre...
Een reactie posten