wee to goo reejmond

Hollanders kunnen nu eenmaal beter Engels dan wij. Het gaat hen gewoon beter af. Maar soms willen wij toch ook eens een mondvol Engels tot ons nemen want dat bekt toch verdomd stoer en zo.

Raymond was het beu dat alle Vlaamse vrouwen spontaan klaarkwamen telkens die deksele kezen “we got a wave in the air, radar love” liepen te zingen. Dat moet ik toch ook kunnen dacht hij terwijl hij een pale-alleken naar binnen werkte. En als bij wonder ontsproot toen de titelsong die vandaag nog steeds staat als een huis: “Brussels by night”. In dezelfde geniale pennentrek volgde het “how bright the city lights”.

’ t Was jammergenoeg meteen ook de enige Engelse zin die hij eruit kon persen. Of neen, wacht, hij voelde er nog één komen: “wie geld heeft is all right”. Mmm, close enough Raymond.
Out of English moest hij wel nog een rijmende slotzin zoeken. Maar toen zag hij de simpele edoch geniale oplossing:

“’t Is een duur, dat is een faait.”

En net toen zijn pale-alleken bijna uitgewerkt was kwam hij nog snel op de proppen met “kamers met ontbaait en de strangers in de straait.”