ieniemieniemutte

Uit een vorige post kon u al raden dat ik mijn stemkeuze niet laat bepalen door een affiche met een knappe blondine, een ernstig kijkende veertiger of een hupse oma. Ik probeer de partijprogramma’s naast elkaar te leggen en te kijken wat men ons allemaal belooft. Eigenlijk zou je dan zes jaar later dat lijstje nog eens moeten bovenhalen en kijken wat er allemaal gerealiseerd is en wat van die lijst men opnieuw gaat beloven voor 2012. Dat zou pas interessant zijn!
Stel u voor een verkiezingsdebat in Aalst ergens in 2012. De moderator vraagt aan het murw geslagen publiek of er nog vragen zijn. Niemand reageert. De politici lachen in hun vuistje en zijn blij dat hun slogans er weer als zoete koek ingingen. Plots staat Pierre de Coin recht, haalt uit zijn vestzak de verkiezingslijstjes van 2006 tevoorschijn en begint meedogenloos te delibereren… “Ha, kandidaat 1, had u niet reeds in 2006 beloofd om meer sociale woningen te realiseren? Didn’t You? En wat zit u daar te grijzen kandidaat nummer 2, mijn belastingen zijn gestegen ipv gedaald en u daar kandidaat drie, uw das, is die met uw eigen VISA-kaart betaald? En kandidaat nummer 4, durft u te ontkennen dat u dezelfde verkiezingsfoto van 2006 opnieuw hebt gebruikt in 2012, en uw slogan is ook al gerecycleerd zie ik hier?

Nu back to 2006. Zeker voor gemeenteraadsverkiezingen laat ik mij grotendeels leiden door personen en niet zozeer door partijpolitieke voorkeuren. Ik stel mijn vertrouwen in een persoon, en eigenlijk heb ik er geen probleem mee om dat deze persoon ook op de lijst van een partij kan staan waar ik op het eerste zicht niet voor zou stemmen.

Aangezien wij nog maar een jaar in Aalst wonen, ken ik hier nog niet zoveel van de lokale politiek en dus ben ik gisteren naar een verkiezingsdebat getrokken. Vijf politieke kopstukken die in een bloedhete zaal vooraan moesten plaatsnemen. Hun glimlach verdween al gauw toen beul van dienst, Walter-draai-niet-rond-de-pot-en-geef-een-antwoord-op-mijn-vraag-Zinzen prompt via een voetpedaal nog een extra set spots in de ogen van het opgejaagde wild liet schijnen. Er waren geen vaste microfoons dus de kandidaten moesten telkens de draagmicro aan elkaar doorgeven wat soms hilarische momenten opleverde toen kandidaten de micro onderschepten ipv door te geven. Ja, Walter-I-eat-politicians-for-breakfast-Zinzen mocht bij momenten ook zijn tenen uitkuisen om te zorgen dat de micro bij de juiste politieker kwam.

En nu weet ik na 2 uur gepalaver verdomme nog niet voor wie ik ga stemmen binnen een week of drie. Voor wie ik niet ga stemmen weet ik al, dat is toch al een begin.