Onlangs naar een info-avond geweest rond kansarmoede. Die avond deden twee mensen met (zoals dat dan heet) "minder behartigde belangen" hun verhaal. Het was geen verhaal van mooiopgebouwde zinnen of rake one-liners. Het was een levensverhaal vol rauwe emoties dat pijn deed om te vertellen en te horen.
Je moet het maar doen. Voor 15 wildvreemden uw ziel blootleggen.
Maar deze twee vrouwen zijn erin geslaagd om, met de hulp van enkele mensen maar vooral vanuit hun eigen kracht en waardigheid, hun leven weer in handen te nemen en vanaf nul weer op te bouwen. En dat verdient tonnen respect.
Op zich heeft deze avond misschien niets concreet opgeleverd. Maar ik denk dat het bij iedereen veel heeft losgemaakt. Geen medelijden. Wel medevoelen en het besef dat luisteren en gehoord worden belangrijk is.
Hieronder een stuk uit een gedicht van Ramsey Nasr (als Antwerps stadsdichter)
...
en ja ik heb niks
jazeker ik ben niks
maar godmiljaar
ik kan overleven
ik knok tot nu
de jaren rond
van beens af aan
tot aan mijn dood
zal ik tegen u
dit plafond
en alle ogen
in uw mond
opknokken
ik zal uit mijn pree
tevoorschijn komen
meewandelen onder haar
met mijn kansarme zon
en rondbazuinen
hier staan wij
klein en fier
lijk een mens
op een plein
en ik zou met u niet willen ruilen
ik zou er geld voor willen geven
om net als u
mezelf te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten